Οι παράγοντες και το παληκάρι

016  Αφού άνοιξε ο δρόμος για δουλειές στον παλιό σιδηροδρομικό Σταθμό, μπορούσα πλέον με σιγουριά να αναλάβω εκεί κάτω, όποια δουλειά ήθελε να μου αναθέσει η εταιρεία που με προσέλαβε γι’ αυτόν τον σκοπό και να την φέρω μάλιστα με επιτυχία εις πέρας.

 Εγώ τα κατάφερα και άνοιξα τελικά τον δρόμο που χρειαζόταν η εταιρεία μας, προκειμένου να επεκτείνει τις εργασίες της στον σταθμό, αλλάκαι τα άκουσαν για τα καλά μετά από λίγες μέρες από μένα και οι φίλοι μου, γιατί μου έκρυψαν τελείως τις δυσκολίες που είχα να αντιμετωπίσω όταν με έστειλαν εκεί ανενημέρωτο.

 Μου δικαιολογήθηκαν βέβαια αυτοί, ότι δεν το έκαναν αυτό από αδιαφορία για μένα, αλλά γιατί πίστευαν στην δυνατότητά μου να τα καταφέρνω στα δύσκολα και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν μου είπαν τίποτε για το τι ακριβώς είχα να αντιμετωπίσω.

  Όπως και αν είχε το πράγμα όμως, εγώ ήδη εργαζόμουν εκεί και μάλιστα για λογαριασμό τις εταιρίας που με προσέλαβε, κύριο έργο της οποίας ήταν οι διεθνείς μεταφορές όπως είπα.

 Είτε πίστευαν λοιπόν οι φίλοι μου αυτά που μου έλεγαν ως δικαιολογία, είτε όχι, εγώ ανταποκρινόμουν με απόλυτη επιτυχία στις υποχρεώσεις που μου ανέθεσαν να υπερασπίζομαι, προσωπικό αντικείμενο των οποίων ήταν η διεκπεραίωση εκείνων των τριών υποχρεώσεων που αρχικά μου ζήτησαν να αναλάβω.

 Μετά από λίγο χρονικό διάστημα όμως, μου πρόσθεσαν και άλλες επιμέρους εργασίες, πράγμα που με υποχρέωνε να τρέχω στο εξής και να μη φτάνω, δεδομένου ότι δεν μου διέθεταν και την ανάλογη υποδομή που θα μου επέτρεπε να τις αντιμετωπίζω εύκολα.

  Έβλεπαν βέβαια αυτοί από τα γραφεία τον φόρτο εργασιών που είχα στον σταθμό, γι’ αυτό και μου έστελναν τα έγγραφα που συνόδευαν τα βαγόνια με τον βοηθό μου πλέον, ώστε να μη χάνω τον χρόνο μου τρέχοντας από τον σταθμό στα γραφεία να τα πάρω, όπως έκανα πριν την απόκτηση του.

 Ήταν αδύνατον όμως γι’ αυτόν να παρακολουθήσει τις κινήσεις μου, γιατί όπως είπα, δεν είχα σταθερό σημείο όπου μπορούσε κανείς να με βρει εύκολα όταν με χρειαζόταν, γι’ αυτό, δυσκολευόταν και αυτός να με βρει.

 Προκειμένου να διευκολύνω αυτόν λοιπόν, αλλά και οποιονδήποτε άλλον ήθελε να με βρει για κάποιο λόγο εκεί, έκανα γραφεία μου το περίπτερο που βρισκόταν στην εξωτερική πλατεία του σταθμού, όπως και το μίνι καφενείο που ήταν πρόχειρα στημένο στην εσωτερική του πλατεία.

  Αν ήθελε δηλαδή να με βρει κάποιος, ή να μου αφήσει κάτι, έπρεπε να απευθυνθεί προς το περιπτερά, ή προς τον καφετζή. Και αν για κάποιο λόγο ήθελε να με συναντήσει; Έπρεπε να με περιμένει σε κάποιο από τα δύο σημεία, από τα οποία περνούσα σαν φάντασμα εγώ γρήγορα κάθε δέκα λεπτά, προκειμένου να διευκολύνω και αυτήν την ανάγκη.

 Αφού έπαιρνα από εκεί ό, τι μου άφηναν, τηλεφωνούσα μετά στα γραφεία μας προκειμένω να πληροφορηθώ τις ανά δέκα λεπτά οδηγίες που μου έδιναν και αμέσως έτρεχα πίσω από τις υποχρεώσεις μου, αφού τότε δεν υπήρχαν τα κινητά, ώστε να μας βρίσκουν παντού και ανά πάσα στιγμή.

 Οι υποχρεώσεις μου δε, ήταν διάσπαρτες σε όλον εκείνον τον μεγάλο χώρο του σταθμού, ο οποίος όπως και σας το ανέφερα, ήταν γεμάτο από σιδηροδρομικές γραμμές και βαγόνια.

 Ήταν πολλές βέβαια αυτές, όπως πολλοί ήταν και οι παράγοντες που μεσολαβούσαν στην κάθε περίπτωση και αυτός ήταν ο λόγος που με ανάγκαζε να τους ψάχνω τρέχοντας από πίσω τους συνεχώς, αν ήθελα να εξασφαλίσω το αποτέλεσμα που επεδίωκα.

 Όταν έμπαινα για παράδειγμα στο τελωνείο, προκειμένου να ζητήσω μια μετακίνηση βαγονιού από τον σταθμό στο λιμάνι, έπρεπε να πάρω έντεκα υπογραφές στα συνοδευτικά του έγραφα από τους αρμόδιους υπαλλήλους και αυτό γινόταν για το κάθε βαγόνι ξεχωριστά.

 Μου κόστιζε δε, δέκα λεπτά σε χρόνο αυτή η εργασία, αν βέβαια βρισκόταν όλοι αυτοί στις θέσεις τους. Διαφορετικά; Έπρεπε να τους ψάχνω παντού στον ευρύτερο χώρο του σταθμού, αν ήθελα να τελειώσω μαζί τους την ίδια μέρα.

 Δεδομένου ότι τα δέκα λεπτά σε χρόνο ήταν πολύ μεγάλο διάστημα για τις δικές μου ανάγκες, σκεφτείτε πόσο με τρέλαινε ο ταμίας του Τελωνείου, όταν τον έβλεπα να ζωγραφίζει για τρία ολόκληρα λεπτά την υπογραφή του, στο σημείο που έπρεπε να υπογράψει αυτός, ότι εγώ πλήρωσα το απαιτούμενο τέλος.

  Ο Τελωνοφύλακας ευτυχώς για μένα, ήταν πολύ πιο απλός, αλλά και πολύ πιο συγκεκριμένος. Για να βάλει την δική του υπογραφή στο σημείο που έλεγε, ‘’ελέγχθηκε’’, ήθελε να του δώσω ένα εικοσάδραχμο όπως ήταν θεσπισμένο από παλιά και αυτό πάλι, είχε ισχύ άγραφου νόμου μεν, αλλά και απαράβατο δε.

Ο σταθμάρχης, όπως και οι υπόλοιποι υπάλληλοι του σταθμού, ήθελαν κάτι με τον μήνα για κάθε παρεχόμενη υπηρεσία που έπρεπε να γίνει εκτός της ρότας τους, ενώ όσοι μεσολαβούσαν για μικροεπεμβάσεις, βολεύονταν με όσα μπορούσα να τους δώσω για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

 Ακόμη και ο ‘‘επισκέπτης’’ που είχε υποχρέωση να εξετάζει, αν το βαγόνι που φόρτωνα ήταν κατάλληλο να ταξιδέψει ή όχι, ήθελε και αυτός το σχετικό δωράκι. Αλλιώς; Κινδύνευα να μπω σε πολύ μεγάλους μπελάδες, από εκεί που ποτέ μου δεν θα μπορούσα να το περιμένω.

  Αλλά και ο γεωπόνος ζητούσε το δωράκι του, όποιος και αν ήταν αυτός που τον έστελνε η υπηρεσία τους να βεβαιώσει, αν τα αγροτικά προϊόντα που ήταν φορτωμένα στα βαγόνια ήταν κατάλληλα για εξαγωγή, ή όχι. Διαφορετικά; Δεν έμπαινε η υπογραφή του, όσο και αν σου κακοφαινόταν.

 Η ομάδα της μανούβρας βέβαια, αυτή δηλαδή που με την υποστήριξη της ντιζελομηχανής τους, είχαν την υποχρέωση να μετακινούν τα βαγόνια του σταθμού από την μια γραμμή στην άλλη όταν τους το ζητούσε η υπηρεσία τους, μόνον αυτοί δεν ζητούσαν δωράκια.

 Έκαναν ευχαρίστως τα αυτονόητα αυτοί και όταν ακόμη τους ζητούσα απρογραμμάτιστα να μου μετακινήσουν κάποιο από τα βαγόνια μου σε άλλη θέση από εκεί που βρισκόταν, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ξαφνικά εμφανιζόμενες ανάγκες των υποχρεώσεων μου.

 Γκρίνιαζαν βέβαια καμιά φορά και αυτό πάλι για λίγο, δεδομένου ότι δεν τους ήταν πάντα εύκολο αυτό που τους ζητούσα, αλλά και δεν τους το υπέγραφε χωρίς να πάρει πρώτα το σχετικό δωράκι ο προϊστάμενος τους.

 Σ’ αυτούς λοιπόν τους υπαλλήλους του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού, της ομάδας της μανούβρας δηλαδή, ήμουν πολύ υποχρεωμένος λόγω των πολλών εξυπηρετήσεων που μου έκαναν, γι’ αυτό και τους αναφέρω.

 Τα περισσότερα από τα παραπάνω δωράκια που σας ανάφερα, δεν τα γνώριζα εγώ. Οι δωρολήπτες μου τα έμαθαν και αυτό το έκαναν, όταν και όποτε χρειάστηκε να συνεργαστώ μαζί τους. Αφού με σπούδασαν όμως με τα μυστικά του επαγγέλματος τους, δεν ήταν πλέον αναγκαίο σε μένα το να παριστάνω τον άγριο στον σταθμό.

 Αυτό άλλωστε μου έλεγε μια μέρα και ένας από αυτούς.

 – Αφού με ένα δωράκι μπορείς να κάνεις την δουλειά σου άνετα, γιατί να μαλώνεις με τους ανθρώπους;

 Βρήκα σωστή και αποδοτική την παρατήρηση που μου έκανε ο πρώτος δωρολήπτης, γι’ αυτό και την εφάρμοζα κατά γράμμα στο εξής. Οπότε; Αντί να τρέχω εγώ πίσω από αυτούς, έτρεχαν αυτοί πίσω από μένα, μήπως και μου φανούν χρήσιμοι.

 Το παλικάρι όμως ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση εργαζομένου ανθρώπου και γι’ αυτόν θέλω να αναφερθώ ιδιαιτέρως, γιατί όντως ήταν τέτοιος αυτός και επάξια του κόλλησαν αυτό το παρατσούκλι.

 Είχε την ειδικότητα του επισκέπτη στον σταθμό και σ’ όλη την διάρκεια της ημερήσιας υπηρεσίας του, επισκεπτόταν όλα ανεξαιρέτως τα βαγόνια που βρισκόταν φορτωμένα ή άδεια στις γραμμές, τα οποία και εξέταζε όχι μόνον σχολαστικά, αλλά και ένα, ένα ξεχωριστά.

 Την ικανότητα τους να ταξιδέψουν όπως είπα και στα παραπάνω εξέταζε αυτός εκεί, όπως και το ενδεχόμενο να παρουσιάζει βλάβη κάποιο από αυτά, εξαιτίας της οποίας θα κινδύνευε να εκτροχιαστεί ολόκληρος ο συρμός που θα ακολουθούσε όταν βρισκόταν σε προγραμματισμένη διαδρομή και αυτός ήταν υποχρεωμένος να προλάβει το παλικάρι.

Αν παρατηρούσε σοβαρή βλάβη σε κάποιο από τα βαγόνια, ζητούσε από την μανούβρα να του το βγάλουν αμέσως από την γραμμή, το οποίο και έστελνε στην συνέχεια προς το συνεργείο τους. Αν όμως έβλεπε ελαφριά την βλάβη σ’ αυτό, τότε επιχειρούσε να την διορθώσει επιτόπου.

 Μέσα σε τόσο φόρτο εργασιών που άρχισα να έχω όμως, πολλές φορές και κάτω από δύσκολες συνθήκες του ζήτησα να μου κάνει μια επείγουσα εξέταση, ή και μια επίσης επείγουσα επιδιόρθωση βλάβης σε κάποιο από τα βαγόνια που δεν πρόσεξα την βλάβη του όταν το έδωσα προς φόρτωση, την οποία ποτέ βεβαίως και δεν μου αρνήθηκε.

 Και δεν μου στερούσε καμιά από τις πολύτιμες υπηρεσίες του και όταν ακόμη αντιλαμβανόταν ότι από δική μου απροσεξία προήλθε το λάθος, ή όταν η ζημιά μου προέκυπτε ξαφνικά και σε ανύποπτο όσο και σε ακατάλληλο για εργαζόμενο άνθρωπο χρόνο.

 Τις επιδιορθώσεις δε, που κατά διαστήματα του ζητούσα να μου κάνει, ήταν σίγουρο ότι κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν θα μπορούσε να τις επιληφθεί, όσα δωράκια ή και όσα χρήματα θα μπορούσα να του διαθέσω.

  Πορτοκάλια φόρτωνα μαζί με τα υπόλοιπα προς εξαγωγή προϊόντα μια μέρα και αυτά ήταν τοποθετημένα μέσα σε ξύλινα κιβώτια. Αυτά πάλι ήταν επίσης τοποθετημένα σε ξεχωριστές παρτίδες μέσα σε κάποιο από τα βαγόνια μου και η κάθε επί μέρους παρτίδα, προοριζόταν για άλλον πελάτη και για άλλον προορισμό της ίδια χώρας που επρόκειτο να εξαχθούν.

  Παρέδωσα λοιπόν εγώ στον σταθμάρχη καθώς είχα υποχρέωση, τα συνοδευτικά έγγραφα των βαγονιών που φόρτωνα μέχρι και εκείνη την ώρα, κατά τις έντεκα το βράδυ δηλαδή, ενώ έστειλα τους εργάτες που έκαναν τις εν λόγο φορτώσεις στα βαγόνια μαζί με τον Τελωνειακό υπάλληλο, προκειμένου να κλείσουν τις πόρτες τους, αλλά και να περάσουν σ’ αυτές, τις απαιτούμενες μολυβδοσφραγίδες του Τελωνείου.

  Όταν όμως πήγε η ομάδα της μανούβρας να παραλάβει με την ντιζελομηχανή τους τα βαγόνια που εγώ είχα φορτωμένα στην γραμμή που ήταν τοποθετημένα, ώστε να τα συμπεριλάβουν στον συρμό που μαζί με άλλα θα σχημάτιζαν το τρένο με προορισμό τους την Γερμανία, έπεσαν επάνω τους με πολύ δύναμη, από δική τους απροσεξία.

 Τραντάχτηκαν όμως τόσο πολύ τα βαγόνια από το δυνατό χτύπημα που δέχτηκαν, με αποτέλεσμα να βγει από την θέση της η πόρτα του ενός από τα δικά μου βαγόνια.

 Αυτό που μας προέκυψε δεν ήταν και μικρή ζημιά, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν θα μπορούσε πλέον να ταξιδέψει το συγκεκριμένο βαγόνι στην κατάσταση που βρισκόταν, γι’ αυτό και κρίθηκε αδύνατη η αναχώρησή του.

 Μαζί με αυτό όμως, δεν θα μπορούσαν να φύγουν και τα υπόλοιπα βαγόνια που ήταν φορτωμένα με πορτοκάλια, δεδομένου ότι όλα αυτά προοριζόταν για τον ίδιο παραλήπτη και αυτός ήταν ο λόγος που μου έφεραν μόνον μια άδεια εξαγωγής από το τελωνείο.

  Έβγαλαν λοιπόν τα βαγόνια μου από την λίστα του προγραμματισμένου συρμού και αυτό που παρουσίασε το πρόβλημα, το τοποθέτησαν πρόχειρα σε μια άδεια από βαγόνια γραμμή, με σκοπό να το βάλουν το πρωί στο συνεργείο τους, προκειμένου να περιμένει εκεί την επισκευή του.

 Αυτό βέβαια ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί σε βαγόνι που ήταν φορτωμένο με πορτοκάλια, δεδομένου ότι το συνεργείο του ΟΣΕ, δεν δεχόταν ούτε ανάγκη, ούτε υποδείξεις, ούτε προτεραιότητα, αλλά ούτε και ευπάθεια.

 Θα έμπαινε λοιπόν αυτό στην σειρά και θα το έβλεπαν οι τεχνικοί τους τότε, που αυτοί θα μπορούσαν, έστω και αν περιμένοντας τους το βαγόνι, γίνονταν τα πορτοκάλια χυμός.

  Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο κατάληξης του βαγονιού μου, έπρεπε να κάνω κάτι προκειμένου να ανατρέψω όλες εκείνες τις κακές συνέπιες, γι’ αυτό και κράτησα τους εργάτες αφού δεν είχαν φύγει ακόμη και μαζί με τον οδηγό του φορτηγού που τελευταίος ξεφόρτωσε, προσπαθούσαμε με όλες μας τις δυνάμεις να επαναφέρουμε την πόρτα του βαγονιού, από μόνοι μας στην θέση της.

 Τίποτε όμως δεν μπορούσαμε να κάνουμε, αφού ούτε πόντο δεν μπορέσαμε να την σύρουμε αυτήν προς το να κλείσει, αλλά και έτσι όπως το επιχειρούσαμε την αναγκάσαμε να σφηνώσει ακόμη περισσότερο εκεί που πατούσε.

 Η δυνατή βροχή που έπεφτε εκείνη την ώρα, δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την όλη κατάσταση και οι εργάτες μαζί με τον οδηγό και το αυτοκίνητο του, όντως κουράστηκαν να προσπαθούν χωρίς αποτέλεσμα.

 Έγιναν μούσκεμα από την βροχή όπως καταλαβαίνετε και από την κόπωση της ημέρας, δεν μπορούσαν ούτε και τα χέρια τους να σηκώσουν πλέον. Τους έδιωχνα βέβαια εγώ να φύγουν για τα σπίτια τους, συναισθανόμενος ότι δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν την δουλειά τους το πρωί, όταν και πάλι θα τους χρειαζόμουν.

 Αυτοί όμως δεν το κουνούσαν ρούπι από εκεί, γιατί όπως μου το τόνιζαν, δεν ήθελαν να με αφήσουν μόνο στην προσπάθεια μου να δώσω λύση στο πρόβλημα που από τα ανέλπιστα μου προέκυψε.

 Εκείνη την στιγμή όμως, θυμήθηκα εγώ το παλικάρι, γι’ αυτό και τους είπα ότι θα τον φωνάξω να μας βοηθήσει, αφού μόνον αυτός ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να ελευθερώσει τα βαγόνια μου αλλά κι εμένα από το πρόβλημα μου.

 – Δύο το πρωί είναι, έλεγαν οι εργάτες και θα κοιμάται ο άνθρωπος. Δεν θα έρθει, όσο κι αν εμείς τον χρειαζόμαστε. Ας προσπαθήσουμε ακόμη μια φορά, μήπως και καταφέρουμε να κουνήσουμε μόνοι μας την πόρτα του βαγονιού. Αυτόν όμως, άφησε τον καλύτερα ήσυχο.

 Αυτά έλεγαν αυτοί εκείνη την στιγμή, ενώ εγώ τους άφηνα να κάνουν τις προσπάθειες τους και τρέχοντας πήγα στα γραφεία του σταθμού, από όπου και κάλεσα το παλικάρι στο τηλέφωνο.

  Σαν άκουσε αυτός το κουδούνισμα του τηλεφώνου του, έλεγε νυσταγμένος όταν σήκωσε το ακουστικό του.

 – Π…ποιος είναι;

 – Εγώ είμαι παλικάρι του είπα. Χρειάζομαι την βοήθειά σου.

 Του εξήγησα στα γρήγορα την όλη κατάσταση και όπως ήταν επόμενο, περίμενα την απάντηση του και βεβαίως ήθελα να είναι θετική.

 – Μ…μη στεναχωριέσαι παλικάρι. Πες ότι, η…ήρθα κιόλας. Διώξε όμως τους εργάτες σου και σε δ…δέκα λεπτά θ…θα είμαι εκεί.

 Κεκέδιζε βέβαια λίγο αυτός, αλλά ούτε δέκα λεπτά δεν έκανε και ήρθε όπως είπε τρέχοντας κάτω από εκείνη την δυνατή βροχή. Ήταν σκεπασμένος με την κουκούλα της ολόσωμης και αδιάβροχης καμπαρτίνας που του διέθετε η υπηρεσία του και όπως το συνήθιζε, μπήκε αμέσως στο θέμα.

 – Σε π…ποια γραμμή είναι το βαγόνι;

 – Στην ενάτη του είπα. Προς το τέρμα.

 – Ε…Έδιωξες, τους εργάτες;

 – Ναι του είπα, τους έδιωξα. Είχαν γίνει μούσκεμα και δεν μπορούσαν πλέον να μείνουν εδώ περισσότερο. Ο κόπος τους όμως πήγε χαμένος, γιατί τίποτε δεν μπορέσαμε να κάνουμε. Σε ευχαριστώ πάντως που ήρθες.

 Πορτοκάλια είναι και δεν αντέχουν σε ταλαιπωρίες. Θα μας χαλάσουν του εξηγούσα κι όπως ξέρεις, εγώ πάντα πληρώνω τις υποχρεώσεις μου κι ότι μου ζητήσεις, θα σου το δώσω. Τέτοια ώρα, ποιόν άλλον θα μπορούσα να βρω εγώ, προκειμένου να μου λύσει αυτό το πρόβλημα;

  Άκουσε αυτός τους λόγους που του ανέφερα και αμέσως έδωσε την απάντηση του.

 – Παλικάρι; Ξέρεις ότι σ’…αγαπώ και για σ…σένα ήρθα. Δεν θέλω λεφτά. Φ…φύγε όμως και συ τώρα, γιατί στάζεις από την πολύ βροχή και μη νοιάζεσαι για τίποτε.  Τ…το πρωί θα είναι έτοιμο το βαγόνι σου και θα φ…φύγει μαζί με τα α…άλλα και με τ…το τρένο των έξι. Να ξέρεις όμως, ότι το π…παλικάρι είναι εδώ και να μη διστάζεις να με φ…φωνάζεις όταν μ…με χρειάζεσαι.

 Επειδή και συ κ…καλό παλικάρι είσαι, ο…ότι ώρα και να είναι, φ…φώναξε με κι εγώ θα έρθω. Α…ας είμαι και πεθαμένος. Πήγαινε ο…όμως τώρα να κ…κοιμηθείς και όταν έρθεις το πρωί, ο…όλα θα είναι στην θ…θέση τους.

  Έφυγα όπως καταλαβαίνετε, γι’ αυτό και δεν ξέρω πως και τι έκανε το παλικάρι, προκειμένου να κλείσει την πόρτα εκείνου του βαγονιού. ‘Όταν όμως έφτασα στον σταθμό το πρωί και στις πέντε τα χαράματα όπως έκανα κάθε μέρα, είδα τα βαγόνια μου να βρίσκονται στον συρμό του τρένου των έξι και έτοιμα προς αναχώρηση, όπως ακριβώς μου το είχε υποσχεθεί.

 Μιχάλης Αλταλίκης

Δημοσιεύθηκε στην Χωρίς κατηγορία. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *