Όπως αντιλαμβάνεστε παιδιά, μετά από όσα έχουμε πει κατά καιρούς για την άτακτη ζωή μας, θα πρέπει να παραδεχθούμε τελικά, ότι διαχρονικά ζούμε εναντίων του εαυτού μας εμείς οι άνθρωποι, αφού με την θέλησή μας, μονίμως αποφεύγουμε να θυμηθούμε, ότι έχουμε Θεϊκή καταγωγή, ότι έχουμε να επιτελέσουμε σοβαρό σκοπό ζωής επί της γης κι ότι έχουμε υποχρέωση προς τον εαυτό μας, να επιλέξουμε κατά την διάρκεια της εδώ ζωής μας, τον τελικό προορισμό που θα θέλαμε να βρεθούμε, στην μετέπειτα ζωή από αυτήν που τώρα γνωρίζουμε.
Αδιαφορώντας γι’ αυτήν την μοναδική και ζωηφόρο αλήθεια όμως και ασχολούμενοι μόνον με την αντιμετώπιση της ζωής μας και με τα προβλήματα που αυτή μας παρουσιάζει κατά την διάρκεια της, απαγορεύουμε κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό μας να βρει διάθεση και χρόνο, ώστε να ασχοληθεί σοβαρά και με την αναζήτηση, όπως και με την εκπλήρωση του πραγματικού σκοπού της ζωής μας καθώς έχουμε υποχρέωση.
Επιβάλετε δηλαδή όπως πολλές φορές το είπαμε κι αυτό, να γνωρίζουμε ως άνθρωποι τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής μας σ’ αυτήν την ζωή, γιατί οφείλουμε κατά την διάρκεια της, να αποκτήσουμε ανθρώπινες ιδιότητες και τέτοιες μάλιστα, που να συμφωνούν με αυτές του Θεού δημιουργού και πατέρα μας.
Μόνον αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτές τις ιδιότητες δηλαδή θα μοιάζουμε με τον πατέρα μας και μόνον με αυτές θα έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε συγκάτοικοι Του και να ζούμε για πάντα μαζί Του, στον ουράνιο χώρο που Αυτός μας γέννησε ως ανθρώπους πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Εκεί δηλαδή που ζούσαμε ως παιδιά του Θεού πρώτα και από δική μας λανθασμένη, πρόχειρη και πλανεμένη συμπεριφορά βρεθήκαμε να ζούμε εξόριστοι και δούλοι στην γη, προκειμένου να επαναφέρουμε με κόπο και πόνο πλέον τον εαυτό μας, στην πρότερη, σωστή και Θεϊκή θέση που είχαμε πριν, αν κι εφόσον βέβαια το θέλουμε.
Αυτήν δηλαδή που υποχρεώσαμε τον εαυτό μας να στερηθεί όπως υποχρεώσαμε και τον πατέρα μας να μας στείλει εξόριστους στην γη, ώστε να ζούμε με κόπους και πόνους εδώ, μέχρι να εκτιμήσουμε όπως πρέπει επιτέλους, αυτά που μας χάρισε πριν κι από προχειρότητα εμείς τα αρνηθήκαμε.
Εξαιτίας της συμπεριφοράς μας λοιπόν ζούμε ως δούλοι του πονηρού τώρα πάνω στην γη, αφού αυτός κάνει κουμάντο εδώ κι ασφαλώς δεν θέλει να μάθουμε ποτέ την καταγωγή μας, τον σκοπό της ζωής μας, όπως και τον προορισμό που οφείλουμε στον εαυτό μας, για να κάνει κι αυτός τα δικά του λάθη επάνω μας και κατά τα πατέρα μας και πατέρα του βέβαια.
Από την στιγμή λοιπόν που δεν έχουμε στραμμένο τον εαυτό μας προς την απόκτηση του συγκεκριμένου σκοπού της ζωής μας, προς τον συγκεκριμένο προορισμό της ύπαρξής μας, λογικά δίνουμε το δικαίωμα στον πανούργο δαίμονα πλέον να μας κατευθύνει όπου αυτός θέλει.
Αυτό δηλαδή παθαίνουμε διαχρονικά κι αυτός είναι ο λόγος που ζούμε συνεχώς εναντίων του εαυτού μας, αφού επιμένουμε να ζούμε αδιάφοροι, αδιάβαστοι, απρόσεχτοι και προπαντός υπό την καθοδήγηση του πονηρού, οπότε, υποχρεωτικά πλέον ακολουθούμε πίσω του όπως αυτός μας θέλει.
Όλα αυτά που ακούτε παιδιά είναι και γραμμένα και ειπωμένα και μάλιστα από τον ίδιο τον Θεό. Κι όμως, όλες οι γενιές ανθρώπων που έζησαν πάνω στην γη, μονίμως αποφεύγουν να παραδεχθούν, έστω κι εκ των υστέρων, ότι εξαιτίας αυτής της μόνιμης προχειρότητας, βρεθήκαμε έρμαια στα χέρια και στην διάθεση του πονηρού.
Ο Θεός και πατέρας μας βέβαια, προς γνώση και συμμόρφωση μας έστειλε στην εξορία της γης όπως είπαμε. Αν και πέρασαν όμως, πολλές χιλιάδες χρόνια από τότε, εμείς ακόμη τα ίδια με τους προγόνους μας κάνουμε ως βαριά αμετανόητοι, αν και πολύ καλά ξέρουμε, ότι πράγματι από τον Θεό γεννηθήκαμε, ότι Αυτός μας επέτρεψε να ζούμε στον χώρο Του κι ότι η δική μας προχειρότητα ήταν η αιτία που μας έστειλε στην εξορία.
Ζώντας παρέα με τους δαίμονες όμως, τους επιτρέψαμε κι ακόμη τους επιτρέπουμε να μας ξεγελούν με τις δικές τους θεωρίες και να διαμορφώνουν την ιστορία των ανθρώπων όπως αυτοί θέλουν, όσο εμείς αποφεύγουμε να παραδεχθούμε, ότι έχουμε χάσει πια τον μπούσουλά μας.
Αν κι έχουμε δηλαδή, πολύ βοήθεια στην διάθεσή μας, τόσο γραπτή όσο και προφορική από την παρουσία των Αγίων ανθρώπων στην ζωή μας, εμείς οι πρόχειροι, ακόμη αποφεύγουμε και να μελετήσουμε τα της ζωής τους και χωρίς ντροπή για την κατάντια μας, ακόμη επιμένουμε να ακολουθούμε τις οδηγίες των δαιμόνων.
Αν είμασταν σοβαροί και σώφρονες άνθρωποι, δεν θα αφήναμε τον εαυτό μας ξεκρέμαστο, θα μελετούσαμε τα παραπάνω και θα τον οδηγούσαμε με την βοήθεια του Θεού στο να ακολουθεί τον πραγματικό σκοπό ζωής που του οφείλουμε.
Από τον πονηρό παρακινούμενοι όμως, ακόμη προτιμούμε να μάθουμε τα πάντα από μόνοι μας, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας το αποτέλεσμα της ιστορίας των προγόνων μας, γι’ αυτό κάθε φορά και κάθε γενιά ανθρώπων, αντιμετωπίζει την ζωή επί της γης, όπως σαν να ξεκινά για πρώτη φορά τώρα.
Οπότε, χωρίς την μελέτη της ιστορίας των προγόνων μας κάνουμε τα ίδια λάθη με αυτούς, τα οποία ασφαλώς κι έπρεπε να αποφεύγουμε, για να σταματήσει επιτέλους το προηγούμενο κακό εδώ, ώστε μαζί με εμάς και οι επερχόμενες γενιές να συνεχίσουν να ζουν την ζωή τους, ακολουθώντας τα σταθερά και Θεϊκά μόνον δεδομένα.
Μόνον έτσι λοιπόν θα γλυτώσουμε όλοι από το κυνηγητό που μας κάνουν οι δαίμονες, για να καταλήξουμε ασφαλείς αν θέλουμε, στα χέρια του πατέρα μας καθώς μας αξίζει.
Αν θέλουμε δηλαδή να βάλουμε τον εαυτό μας στις τάξεις των Θεανθρώπων, λογικά πια θα πρέπει να βγούμε έξω από την δαιμονική επιρροή, γιατί όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στα δικά του πρότυπα, θα δαιμονοποιηθούμε αντί να Θεωθούμε.
Για να το καταλάβετε δε αυτό καλύτερα παιδιά, θυμηθείτε αυτά που αναφέρονται στην γνωστή ιστορία του Ινδού Μόγλη, ο οποίος γεννήθηκε μέσα σε ένα δάσος και σύμφωνα με την ιστορία του, τον μεγάλωσε εκεί μια λύκαινα μαζί με τα δικά της μικρά.
Συναναστρεφόμενος όμως με τους λύκους αυτός, ζούσε ως λύκος, αλλά και συμπεριφερόταν ως τέτοιος, γι’ αυτό και πολύ λογικά μετά, δεν του ήταν εύκολο να παραδεχθεί, ότι από κάποια γυναίκα γεννήθηκε κι ότι για κάποιον λόγο δεν έζησε αυτή μετά από τη γέννα της, ώστε να μεγαλώσει το παιδί της ως άνθρωπο.
Αυτό συμβαίνει και σ’ εμάς λοιπόν, αφού ακόμη δεν φτάσαμε στο σημείο να παραδεχθούμε την Θεϊκή μας καταγωγή, λογικά συνεχίζουμε να ζούμε σύμφωνα με τα δαιμονικά δεδομένα, για τον λόγο ότι αυτός μας γαλουχεί εδώ κι όπως θέλει, όσο εμείς δεν ψάχνουμε να βρούμε την αλήθεια της ζωής μας.
Ο Μόγλης βέβαια, είχε μια δικαιολογία που τον ωθούσε να πιστεύει ότι ήταν λύκος, αφού ποτέ του δεν είδε άνθρωπο δίπλα του, ώστε αυτός να του θυμίσει την καταγωγή του, όπως και τον σκοπό της ζωής του.
Εμείς όμως; Αν και είμαστε άνθρωποι, γεννημένοι και πολύ καλά μεγαλωμένοι ανάμεσα σε ανθρώπους, έχοντας όλη την ιστορία των προγόνων μας γραμμένη σε βιβλία, παραμένουμε δαιμονοκρατούμενοι γιατί συνεχίζουμε να ζούμε για το τίποτε και για τα ψέματα που μας διδάσκει ο πονηρός.
Ο πονηρός βέβαια, κάνει καλά την δουλειά του, γι’ αυτό και βάζει τα παιδιά του να μας διδάξουν, ότι από μια κοσμική σκόνη προήρθαμε στην γη, οπότε δεν χεριάζετε και να ψάχνουμε τώρα μας λένε αυτοί, ποιός άραγε να μας γέννησε, ή και γιατί να μας γέννησε.
Καταπίνοντας αυτό το ψέμα όμως, λογικά πια καταλήγουμε να ζούμε αδιάφοροι, πρόχειροι και αδιάβαστοι, οπότε, πώς να δεχθούμε την αλήθεια, όταν αποφεύγουμε να την μάθουμε;
Αλλά και καμιά δικαιολογία δεν έχουμε για την κατάντια μας, αφού όλα τα έχουμε στην διάθεσή μας κι όμως, προτιμούμε να ζούμε ανακατεμένοι με τα ψέματα που μας ταΐζουν τα διαβολοπαίδια.
Καταλαβαίνετε τώρα τί μας συμβαίνει; Αν και πέρασαν πολλά χρόνια από την γέννηση του ανθρώπου επί της γης, αν και έζησαν σ’ αυτήν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι, αν και άφησαν όλοι τους ανεξίτηλη την ιστορία τους, μαζί με τα σωστά και τα στραβά τους, τίποτε σχετικό με την Θεϊκή καταγωγή μας δεν μας έμεινε ως οδηγός.
Αν και πέρασαν πολλοί άγιοι άνθρωποι από την γη, αν κι έζησαν ανάμεσά μας επίσης πολλοί προφήτες και Θεοφόροι βασιλείς, τίποτε δεν μας έμεινε από την δική τους προσπάθεια να ζήσουν οικειοθελώς κατά τις επιθυμίες του Θεού και πατέρα μας.
Αν και μας επισκέφτηκε στην γη ο ίδιος ο Θεός γεννημένος ως άνθρωπος, αν κι Αυτός μας οριοθέτησε κατά την διάρκεια της παραμονής Του ανάμεσά μας, με ποιες ακριβώς προϋποθέσεις θα μπορέσουμε να γευθούμε, αλλά και να ζήσουμε μαζί Του και από αυτήν την ζωή αν θέλουμε, εμείς προσπαθήσαμε να τον σκοτώσουμε, για να μην κάνουμε τίποτε από αυτά που μα έδειξε, τόσο με την ζωή Του, όσο και με τις διδαχές Του.
Αν κι έχουμε δηλαδή όλα αυτά στα χέρια μας και στην διάθεσή μας, εμείς ακόμη δεν έχουμε πειστεί, ότι ο Θεός είναι ο πατέρας μας κι ότι πρέπει να πάμε κοντά Του, για να ζήσουμε διαπαντός μαζί Του όπως αυτός μας θέλει, αφού όντως είμαστε παιδιά Του και καμιά προσπάθεια του διαβόλου και των παιδιών του, δεν μπορεί να ανατρέψει αυτήν την αλήθεια.
Όπως καταλαβαίνεται παιδιά, τόσο οι πρόγονοί μας, όσο κι εμείς οι μεταγενέστεροι από αυτούς, στα ίδια λάθη πατάμε. Ας επανέρθουμε λοιπόν στην τάξη, αφού ξέρουμε πως και που να την βρούμε κι ας ξεκινήσουμε να ζούμε μέσω αυτής στο εξής ώστε και τους εαυτούς μας να οδηγήσουμε προς τον πατέρα μας και τους επόμενους από εμάς να βοηθήσουμε προκειμένου να φτάσουν σ’ Αυτόν, αλλά και τους προγόνους να ανακουφίσουμε από το βάρος των ευθυνών τους, για όσα λάθη έκανα στην ζωή τους κι εμπόδισαν με αυτά την δική μας κατά Θεόν εξέλιξη.
Μιχάλης Αλταλίκης
