Αν και μετά από πολύ καιρό ομολογουμένως, επανέρχομαι στα γραπτά μου κείμενα, προκειμένου να συνεχίσω την διήγηση του υπόλοιπου της ιστορίας μας, αυτής δηλαδή που αρχίσαμε να την λέμε τα Χριστούγεννα, αλλά κι αφήσαμε στην μέση, λόγω των προβλημάτων που μου προέκυψαν, τα οποία βέβαια, ακόμη με απασχολούν όπως ξέρετε.
Τον Οκτώβριο διανύουμε παιδιά κι εγώ ακόμη προσπαθώ να κλέψω λίγο χρόνο έστω, ανάμεσα από την αντιμετώπιση των προβλημάτων μου, ώστε να σας γράψω τουλάχιστον αυτά που θέλω να σας προσθέσω για την ολοκλήρωση της ιστορίας μας αφού όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον δεν θα μπορέσουμε ακόμη να τα πούμε από κοντά.
Να σας τα γράψω βέβαια σκέφτομαι, αλλά και πολύ καλά καταλαβαίνω, ότι μεγάλο χρονικό διάστημα πέρασε από τότε που αρχίσαμε να την λέμε και τώρα πια, θα σας είναι κάπως δύσκολο το να θυμηθείτε τα προηγούμενα που σας είπα, ώστε να τα συνδέστε με τα υπόλοιπα που σκοπεύω να σας αναφέρω.
Θα το επιχειρήσω ωστόσο, αφού ότι κι αν σας μείνει από αυτήν την ιστορία, καλό θα σας κάνει, οπότε, θα δούμε καθ’ οδόν πως και πότε θα την ολοκληρώσουμε, με την ελπίδα βέβαια, ότι θα ελευθερωθώ κι εγώ από τα προβλήματά μου όπως σας είπα, για τον λόγο ότι μου κλέβουν αρκετό χρόνο από την καθημερινότητά μου.
Και την βοήθεια του καλού Θεού βέβαια θα χρειαστώ για την ολοκλήρωσή της, ο Οποίος μας στέλνει μεν κι εσκεμμένα θα λέγαμε κατά καιρούς προβλήματα και μάλιστα από τον Ίδιον επιλεγμένα, με μοναδικό σκοπό βέβαια, το να ωφεληθούμε πνευματικά εμείς από την αντιμετώπισή τους, αφού μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά τα πνευματικά.
Δεν μας στέλνει δηλαδή προβλήματα απλώς και μόνον για να μας κάνει να υποφέρουμε, αλλά για να μας σπουδάσει μέσω αυτών και μέσω της δικής μας συμμετοχής σ’ αυτά, τα της πνευματικής ζωής που ως άνθρωποι οφείλουμε να γνωρίζουμε.
Αυτά δηλαδή που αγνοούμε τώρα και ασφαλώς δεν ξέρουμε ότι μας λείπουν, ή ότι οφείλουμε να τα ψάχνουμε όσο ζούμε αλλά κι από τον νου μας δεν περνάει, ότι χωρίς την πνευματική μας κατάρτιση, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ολοκληρωθούμε ως ανθρώπινες οντότητες.
Οντότητες δηλαδή, που ζουν και υπάρχουν σ’ αυτήν την ζωή για σοβαρό σκοπό όπως το είπαμε στα προηγούμενα, αλλά και για Θεϊκό προορισμό βέβαια, που δεν είναι άλλος από την συγκατοίκησή μας με τον Θεό και πατέρα μας στον δικό Του χώρο,
Και σκοπός της ζωής μας αυτός είναι, το να εναρμονιστούμε πνευματικά με τον πατέρα μας όσο ζούμε, για να μη βρεθούμε ελλιπείς όταν φύγουμε από αυτήν την ζωή κι εξαιτίας των ελλείψεών μας, δεν θα μας είναι επιτρεπτό το να ζήσουμε μαζί Του όταν πια βρεθούμε στην άλλη και παντοτινή ζωή.
Αυτήν δηλαδή που είναι ήδη έτοιμη και μας περιμένει κι από τον πατέρα μας είναι οργανωμένη κατάλληλα για σοβαρούς και πλήρως καταρτισμένους πνευματικά κατοίκους, οπότε, αν θέλουμε να είμαστε κι εμείς εκεί και μαζί Του, λογικό είναι το να ταυτιστούμε από αυτήν την ζωή κατάλληλα με τα δικά Του δεδομένα κι όχι με τις φαντασίες μας.
Και θα ζήσουμε μαζί Του για πάντα αν θέλουμε και πάλι, όχι γιατί θα το αξίζουμε εμείς οι εγωιστές, όχι γιατί θα το δικαιούμαστε για κάποιον λόγο, αλλά γιατί Αυτός μας θέλει μαζί Του όπως είπαμε, επειδή παιδιά Του είμαστε και ως πατέρας μας κι Αυτός, μας θέλει κοντά Του.
Και βεβαίως δεν μας θέλει εκεί εξαναγκασμένους, αλλά αν κι εμείς Τον αγαπούμε ως πατέρα μας κι αν πράγματι θέλουμε να ζήσουμε μαζί Του και στον δικό Του χώρο, που βεβαιωμένο είναι κι αυτό, ότι είναι απείρως καλύτερος, από αυτόν που εμείς γνωρίζουμε τώρα και ζούμε πάνω στην γη.
Αν θέλουμε λοιπόν να ζήσουμε μαζί Του όταν έρθει η ώρα μας θα πρέπει να ζούμε από αυτήν την ζωή με προδιαγραφές που Αυτός ορίζει, γιατί αυτές είναι που θα μας επιτρέψουν να συνυπάρχουμε μαζί Του.
Και για να μπούμε σιγά, σιγά στο θέμα μας παιδιά, θα πρέπει να πούμε ότι ανάμεσα σ’ εμάς τους ανθρώπους, από ανέκαθεν υπήρχαν αυτοί που θέλησαν να ζουν μαζί Του κι όταν απέκτησαν τις αναγκαίες προδιαγραφές, πράγματι έγιναν δεκτοί από τον Θεό στον χώρο Του.
Υπήρχαν και αρνητές του Θεού όμως ανάμεσά τους, ο οποίοι ξεστράτισαν πρέπει να πούμε από τον σωστό δρόμο, αρκετά επηρεασμένοι ως συνήθως, από τις παρεμβάσεις που έκανε ο διάβολος στο σκεπτικό τους.
Από απροσεξία κι εγωισμό δηλαδή ξεστράτισαν αυτοί, αλλά κι αρνούμενοι την σχέση τους με τον Θεό και πατέρα τους, οπότε, έχασαν στο τέλος της ζωής τους, αυτά που από μόνοι τους ποτέ δεν θα μπορούσαν να έχουν.
Και όλοι αυτοί, δεν έκαναν κακό μόνον στον εαυτό τους, γιατί στης δικές τους προχειρότητες και στις πλάνες του διαβόλου που συνεργούσαν, παρέσυραν και πολλούς άλλους, επίσης πρόχειρους ανθρώπους, που ως αφελείς τους ακολούθησαν.
Αυτό μάλιστα, έγινε επανειλημμένα και σε διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής των ανθρώπων επί της γης και το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο, για τον λόγο ότι πάντα προς την ίδια κατεύθυνση τους οδηγούσε ο πονηρός.
Στο να ξεχάσουν δηλαδή τον σκοπό της ζωής τους, το να αδιαφορήσουν για την πνευματική τους κατάρτιση και καθώς βρέθηκαν απροετοίμαστοι μετά την αποδημία τους από αυτήν την ζωή, ήθελαν, δεν ήθελαν οι απρόσεκτοι, έχασαν για πάντα τον Θεϊκό τους προορισμό.
Ευτυχώς θα πούμε όμως, ότι δεν πλανήθηκαν όλοι, γιατί αρκετοί από αυτούς δεν χάζευαν σε εφήμερα γεγονότα και πράγματα ανούσια, αλλά είχαν τον νου τους στραμμένο προς τον Θεό και πατέρα τους και αυτοί ήταν που διατήρησαν την μνήμη Του μέχρι και τις μέρες μας, αλλά και αυτοί ήταν που την μετέδωσαν, μετά πολλών κόπων και βασάνων βέβαια, σ’ εμάς τους μεταγενέστερους.
Αν δεν υπήρχαν αυτοί στην ζωή μας λοιπόν, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα είχε πέσει από εκείνα τα παλιά χρόνια ακόμη κι εντελώς στην διάθεση του πονηρού και σήμερα, κανείς από εμάς δεν θα είχε την δυνατότητα, ούτε και να μας θυμίσει, ότι επείγει ο λόγος που πρέπει να οδηγηθούμε το συντομότερο δυνατόν προς την αλήθεια της Θεϊκής ύπαρξης, πριν είναι πλέον πολύ αργά για όλους μας.
Κι αν δεν υπήρχαν αυτοί οι παλιοί σώφρονες άνθρωποι στην ζωή μας, ούτε και υποχρεώσεις θα αναγνωρίζαμε τώρα εμείς οι μεταγενέστεροι από αυτούς πρόχειροι, από αυτές δηλαδή που λογικά αποκτήσαμε απέναντι σ’ Αυτόν τον υπέροχο δημιουργό και όντως Θεό και πατέρα μας, για την πολιτεία του Οποίου πολλά μας άφησαν οι πρόγονοί μας κι ακόμη ισχύουν.
Εμείς βέβαια, πολύ λίγα από αυτά γνωρίζουμε τώρα πια, ή και τίποτε βέβαια, αφού δεν υπάρχει καμιά υπεύθυνη και συλλογική προσπάθεια εκμάθησής τους από τα σχολεία, γιατί οι φορείς της εκπαίδευσής μας, δεν έχουν καμιά διάθεση να προβούν σε τέτοιου είδους ενέργειες.
Και πώς να υπήρχε τέτοια διάθεση σ’ αυτούς άλλωστε, αφού από τα δικά μου μαθητικά χρόνια όπως θυμάμαι, οι υπουργοί παιδείας ήταν επιλεγμένα πάντα άθεοι, αλλά και δυστυχώς ακόμη τέτοιοι επιλέγονται σκανδαλωδώς.
Κι αυτό που ακόμη προσπαθούν να μεταδώσουν αυτοί προς στην μαθητιούσα νεολαία της εποχής μας, είναι, να δέχεται ως πίστη τους, ότι από μια κοσμική σκόνη δήθεν προήλθαμε ως άνθρωποι στην γη, οπότε, λογικά πια τα παιδιά, κατευθύνονται προς το να μη δέχονται στην ζωή τους την ύπαρξη του Θεού.
Με αυτό το σατανικό ψέμα λοιπόν θέλουν να καταργήσουν από το μυαλό των ανθρώπων την ύπαρξη του Θεού, για να δώσουν την ευκαιρία στον διάβολο, να βασιλεύει ανενόχλητος και διά παντός επί των ανθρώπων.
Αλλά και οι εκπαιδευτικοί μας φέρουν ευθύνες γι’ αυτά που μας συμβαίνουν, αφού εντελώς αδιαμαρτύρητα δέχονται να συμμετέχουν σ’ αυτήν την διαβολική προσπάθεια, του να μεταφερθεί δηλαδή στους μαθητές τους, αυτή η πραγματικά ανόητη εκδοχή.
Και είναι όντως ανόητη, γιατί αν μπορούσε η κοσμική σκόνη, να προκαλέσει οποιαδήποτε μορφή ζωής από μόνη της, θα ήταν γεμάτο το σύμπαν, τόσο από φυτά και ζώα, όσο κι από ανθρώπους βέβαια.
Δυστυχώς για τους άθεους όμως, όσο κι αν ψάχνουν μετά μανίας, πουθενά στο διάστημα δεν βρίσκουν να φυτρώνουν ραδίκια, ή να περπατούν σκουλήκια, ή έστω να υπάρχουν κάποιοι μύκητες ας πούμε, αν και η κοσμική σκόνη παντού πλανάτε ανενόχλητη. Οπότε, τίποτε από όσα φαντάζονται οι άθεοι δεν μπορεί να κάνει.
Ωστόσο όμως, όσοι θέλουν να μάθουν επιτέλους την αλήθεια όπως και τα πνευματικά που την πλαισιώνουν, μπορούν να τα βρουν σε χιλιάδες τόμους γραμμένα και προπαντός στην ζωή των ανθρώπων που την αφιέρωσαν στον Θεό και έκαναν πράγματα και θαύματα, τα οποία από μόνα τους καταργούν τα ψέματα αυτών που τα διαιωνίζουν, όπως καταργούν και τα δήθεν επιστημονικά τους δεδομένα.
Προ ημερών ακόμη δήλωσε κάποιος δήθεν σοφός της νέας τάξης πραγμάτων, ότι όλα όσα υπάρχουν πάνω στην γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν, είναι τόσο αρμονικά και τέλεια φτιαγμένα που επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο, ότι μόνον ο Θεός θα μπορούσε να τα κάνει έτσι. Παρ’ όλα αυτά όμως, εγώ δεν πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού είπε, γιατί απλούστατα, δεν υπάρχει Θεός.
Πόσο ανόητη λοιπόν σας φαίνεται αυτή η δήλωση; Αφού επιστημονικά αποδεικνύεται όπως ο ίδιος μας λέει, ότι μόνον ο Θεός θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά τόσο τέλεια, ο ίδιος πάλι λέει, ότι ως επιστήμων, δεν πιστεύει στην ύπαρξή του Θεού αφού απλούστατα δεν υπάρχει Θεός.
Δεν βρήκαν πουθενά λοιπόν και οι σημερινοί επιστήμονες τον Θεό κι αφού δεν Τον βρήκαν αυτοί ειδικά, οι άκρως εγωιστές και πλανεμένοι άνθρωποι και δήθεν επιστήμονες, άρα δεν υπάρχει Αυτός. Ξέρουν, αν ξέρουν, πέντε πράγματα λοιπόν μόνον, από αυτά που είναι άπειρα και με αυτά τα απείρως ελάχιστα, προσπαθούν να μας πείσουν με διαβολικό θράσος, ότι δεν υπάρχει ο Θεός.
Ο πραγματικά σοφός όμως, ο Σωκράτης δηλαδή, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια περίπου τόνισε και με σιγουριά προς όλους εκείνους της εποχής του, που δεχόταν για θεό τους, ότι ο καθένας από αυτούς δικαιολογούσε στον εαυτό του ως τέτοιον ότι ο πραγματικός Θεός υπάρχει και ότι είναι ένας και καθόλου δεν φοβήθηκε να υποστεί την θανατική ποινή που του επέβαλαν εκείνοι, για όσα τους είπε και χαλούσαν τα ψέματα που πίστευαν.
Αυτοί οι σημερινοί δήθεν σοφοί όμως, τα ξέρουν όλα κι ας μη ξέρουν τίποτε, γι’ αυτό και τόσο εύκολα βγάζουν συμπεράσματα εκ του προχείρου, αποδεικνύοντας έτσι την επηρεασμένη από τον αρχιδιάβολο εξάρτησή τους κι από τις δικές τους κούφιες κι εγωιστικές θεωρίες.
Μιχάλης Αλταλίκης
