Πρόχειρα τοποθετημένος κανείς, εύκολα θα έλεγε ότι ήταν πολύ σκληρή η απόφαση που πήρε ο Θεός κατά των πλασμάτων του, αλλά και οι λαοί στα Σόδομα και Γόμορρα, για πολλά χρόνια ζούσαν ασύστολα όπως είπαμε κι όχι μόνο, γιατί και σε άλλους λαούς επιχειρούσαν να σπείρουν το μικρόβιο της δικής τους σάπιας ηθικής.
Μη ανεχόμενος όμως κι ο Θεός περισσότερο, την ηθικά κακή συμπεριφορά τους, όπως και την διάθεσή τους να διαδώσουν το δικό τους αίσχος και προς άλλους λαούς, λογικά θα πω κι εγώ και πολύ σοφά βέβαια έκανε την επέμβασή Του το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα εναντίον της, καίγοντας όπως είπαμε τις δύο πόλεις και μάλιστα, μαζί με τους απρόσεκτους ανθρώπους που τις κατοικούσαν και τόσο ανεύθυνα κατεύθυναν την ζωή τους προς το φοβερό πουθενά.
Την εντελώς ανήθικη συμπεριφορά των ανθρώπων δηλαδή αποφάσισε να τιμωρήσει ο Θεός, αλλά και δεν στάθηκε μόνον σ’ αυτό όπως αποδείχτηκε, γιατί εκτός από το να περιορίσει το κακό στην περιοχή που ήκμαζε, έβαλε στον νου Του να προσανατολίσει ξανά τους εναπομείναντες τουλάχιστον ανθρώπους αν ήθελαν, προς το να ακολουθήσουν τον ασφαλή Θεϊκό δρόμο που ξέχασαν, ή έβγαλαν εντελώς από την ζωή τους αν και τους ήταν τελείως απαραίτητος, στην περίπτωση που θα ήθελαν θα πω κι εγώ, να ζουν για πάντα μαζί Του.
Κι αυτό βέβαια, αποφάσισε να το κάνει αμέσως μετά και μέσα από την ελεγχόμενη και σωστή ζωή του Αβραάμ που επέλεξε να τους παρουσιάσει, ώστε να μη χαθούν και αυτοί όπως οι πρόχειροι συνάνθρωποί τους, αλλά και πάλι, αν ήθελαν να δεχθούν την προσφορά Του.
Του Θεού λοιπόν είναι το σύμπαν, όπως κι εμείς οι άνθρωποι βέβαια, μαζί με την γη που κατοικούμε κι αφού έτσι είναι και ακλόνητη αλήθεια είναι αυτή, λογικά κι ο Θεός επεμβαίνει στην ζωή μας όταν κι εμείς το θέλουνε, ώστε όλα αυτά που έπλασε να είναι και να μένουν σωστά προσαρμοσμένα πάνω στα δικά του Θεϊκά δεδομένα κι εμάς ιδικά, δεν θέλει απλώς και μόνον να μας βλέπει ασφαλώς τακτοποιημένους ανθρώπους, αλλά ομοίους Του.
Για να φτάσουμε όμως εμείς στην συγκεκριμένη κατάσταση όπως και για να παραμείνουμε προσηλωμένοι σ’ αυτήν, είμαστε υποχρεωμένοι όπως καταλαβαίνεται, να δηλώσουμε στον Θεό ότι πράγματι θέλουμε την ένταξή μας στα δεδομένα Του.
Τότε λοιπόν και σ’ αυτήν την περίπτωση μόνον, αναγκάζεται θα λέγαμε κι Αυτός να παρεμβαίνει στην ζωή των ανθρώπων και να κάνει πάρα πολλά γι’ αυτούς προκειμένου να βοηθήσει την ευόδωση του σκοπού των παιδιών Του.
Από την στιγμή δηλαδή που Του δηλώνουμε, ότι δεχόμαστε να υπάρχουμε, αλλά και να ζούμε σύμφωνα με την αξία του ονόματος άνθρωπος που φέρουμε, όπως κι ότι δεχόμαστε μαζί με αυτά, να προβάλουμε και την εικόνα του Θεού που μας εμπιστεύτηκε, λογικά κι εμείς πρέπει να ελέγχουμε αυστηρά τον τρόπο της ζωής μας, μη βρεθούμε ανεπανόρθωτα υπόλογοι.
Για να είναι σίγουρο λοιπόν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα λογικά και πάλι πρέπει να ζητήσουμε την βοήθειά του Θεού και για το παραμικρό μάλιστα, αφού όπως αποδεικνύεται και από την ιστορία των προγόνων μας, τίποτε αποδεδειγμένα καλό δεν μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας στον εαυτό μας, χωρίς την βοήθειά του Θεού δηλαδή, όσο κι αν αδυνατούμε να το παραδεχθούμε αυτό από πολύ εγωισμό κινούμενοι.
Τον λόγο δηλαδή που μας υποχρεώνει να καταφεύγουμε στην βοήθεια του Θεού, δεν τον φανταζόμαστε, αφού συνεχώς τον σπουδάζουμε, τόσο από την μελέτη της ιστορίας των προγόνων μας, όσο κι από την προσωπική ιστορία του καθενός μας.
Αλλά κι από τις καθημερινές επεμβάσεις του Θεού στην ζωή του καθενός μας σπουδάζουμε, την απόλυτη ανάγκη να μας αγκαλιάζει η βοήθεια του Θεού, αρκεί βέβαια να βλέπει κι ο Ίδιος όπως είπαμε, ότι πράγματι, ειλικρινά και με επίγνωση Του την ζητούμε.
Να ξέρουμε κι εμείς με λίγα λόγια, ότι θέλουμε την βοήθειά Του για συγκεκριμένο και σοβαρό λόγο κι όχι για να μας πέσει το λαχείο που πήραμε έξω από την εκκλησία. Να ζητούμε δηλαδή την βοήθεια Του, προκειμένου να εξυγιάνουμε τον νου και το σώμα μας πριν από οτιδήποτε άλλο, αφού μόνον μέσω της δικής τους εξυγίανσης θα μπορέσουμε να φέρουμε κάποιο καλό αποτέλεσμα για τον πραγματικό λόγο και σκοπό της ζωής μας.
Κατά συνέπια, ποτέ δεν επεμβαίνει από μόνος Του, αν δεν Του το ζητήσουμε εμείς και προπαντός, ποτέ δεν επεμβαίνει στην ζωή μας για τα χαζά αιτήματα που μας προκύπτουν. Το να μας προφυλάξει όμως από τις κακοτοπιές που προκαλούμε από μόνοι μας στον εαυτό μας, ή από τα εμπόδια που πρόθημα βάζει στον δρόμο μας ο αιώνιος εχθρός μας, αυτά ασφαλώς και είναι σοβαρά αίτημα τα, οπότε, εκ των πραγμάτων όπως είπαμε θα υποχρεωθεί να μας συμπαρασταθεί.
Όταν αποφασίσει όμως να κάνει μια πολύ σοβαρή επέμβαση σαν αυτή που θα λέγαμε, ότι κινδυνεύουμε από μια μαζική καταστροφή κοινωνικής μορφής και βλέπουμε εμείς ότι ο αιώνιος εχθρός μας είναι αυτός που την κατευθύνει εναντίων μας, όπως και οι συνεργοί του συνάνθρωποί μας είναι αυτοί που τον βοηθούν, τότε κάνει κι Αυτός την δίκαιη επέμβασή Του πολύ ευχαρίστως, έστω κι αν βλέπει πολύ καθαρά ότι αυτοί που ζητούν τη αποκατάσταση της Θεϊκής τάξης είναι πάρα πολύ λίγοι. Όπως έγινε δηλαδή και με τα Σόδομα Και τα Γόμορρα.
Για να ωφεληθούν οι σώφρονες λοιπόν μας βοηθάει ο καλός Θεός και πατέρας μας, αλλά κι όπως επίσης το δηλώνει και όντως λογικά το δείχνει, θέλει να βοηθηθούν από την παρουσία Του στην ζωή των σωφρόνων και αυτοί οι άνθρωποι που ακόμη δεν έφτασαν στο σημείο να γνωρίσουν τον Θεό ως δημιουργό και πατέρα τους.
Όπως ακούτε παιδιά, την δική μας υποχρέωση να προβάλουμε την εικόνα του Θεού στην ζωή όλων μας, όπως και μέσω υμών την δική Του παρουσία σ’ αυτήν την προσπάθεια, συνεχώς την σπουδάζουμε. Τόσο από τον ίδιο τον Θεό και πατέρα μας, όσο και μέσα από την ζωή των προγόνων μας. Οπότε, όποιος από εμάς τους σημερινούς ανθρώπους θέλει να συμμετάσχει σ’ αυτήν, μπορεί να ακολουθήσει σπουδάζοντάς την, αλλά και ζώντας στην ζωή του γι’ αυτόν τον σκοπό και απόλυτα βέβαιο είναι, ότι καθόλου ευκαταφρόνητη δεν είναι μια τέτοια ζωή.
Σπουδάζοντας λοιπόν και μελετώντας συγχρόνως όλα αυτά που ακούτε, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε, ότι εμείς οι άνθρωποι μονίμως παρασυρόμαστε πολύ πρόχειρα από τα ψέματα που ακούμε και τους ψεύτες που τα διαιωνίζουν, όπως και μονίμως κάνουμε τα ίδια λάθη με αυτά των προγόνων μας αδιαφορώντας θα λέγαμε, για το κακό που προκαλούμε στον εαυτό μας, όπως και στους συνανθρώπους μας, ακολουθώντας τα ίδια λάθη.
Εστιάζοντας και πάλι στην ιστορία μας όμως και ιδικά στην εποχή του Αβραάμ, βλέπουμε πολύ καθαρά ότι και τότε επενέβη ο Θεός με το σκεπτικό να σώσει τους φιλότιμους τουλάχιστον ανθρώπους, από τις κακές συνήθειες αυτών που παρασύρθηκαν από προχειρότητες και ζούσαν με πολύ λανθασμένες συμπεριφορές.
Έκαψε όπως ακούσαμε την πληγή και την πυγή του κακού που αλλοίωνε την Θεϊκή τάξη, αλλά και δεν στάθηκε σ’ αυτό μόνον αφού έδωσε στον άνθρωπό Του, τον Αβραάμ δηλαδή, την δυνατότητα να δείξει αυτός μέσω της δικής του ζωής, τόσο τον λόγο της παρουσία του Θεού στην ζωή όλων μας, όσο και την δική Του επιθυμία να ζούμε, με την θύμηση της Θεϊκής μας καταγωγής, που τόσο πρόχειρα, μονίμως ξεχνούμε.
Για την συνέχιση της ιστορίας μας λοιπόν, θα σας θυμίσω ότι υπάκουσε ο Αβραάμ στην Θεϊκή εντολή που έλαβε να φύγει από την συγκεκριμένη περιοχή, οπότε, λεπτό δεν στάθηκε να περιμένει. Μάζεψε όλους τους δικούς του κι αμέσως έφυγε από την μολυσμένη περιοχή, αναζητώντας άλλον τόπο και χώρο να εγκατασταθεί.
Κι έτσι, τόσο οι άνθρωποι που ζούσαν γύρο από τον Αβραάμ όσο και αυτοί που βρισκόταν πολύ μακριά από αυτούς, αλλά άκουσαν, ή έμαθαν, τί ακριβώς έκανε ο Θεός σ’ εκείνους τους σάπιους από ηθικής πλευράς ανθρώπους, πράγματι άρχισαν να συνετίζονται.
Όπως έπρεπε για σώφρονες ανθρώπους δηλαδή, άρχισαν όλοι τους να ταυτίζονται συμπεριφερόμενοι, με όλα εκείνα τα καλά και συνετά που συνεχώς προσδιορίζει ο Θεός για την σωστή ζωή των ανθρώπων επί της γης κι από αδιαφορία γι’ αυτά όπως είπαμε, τα ξέχασαν, ή τα αφαίρεσαν από την ζωή τους σαν να μη τους χρειαζόταν.
Άλλοι από φόβο λοιπόν μη τους συμβούν τα ίδια και άλλοι από ειλικρινή σωφροσύνη βέβαια, έφτασαν τελικά στο σημείο να ταυτίζονται με αυτά που ακολουθούσε και σεβόταν ο Αβραάμ, οπότε, από εκεί και μετά και για μεγάλο χρονικό διάστημα, όλα γύρω τους κυλούσαν φυσιολογικά και καμιά ηθική τουλάχιστον εκτροπή, δεν επέτρεπαν να προκύψει στον εαυτό τους, αλλά ούτε και στην ζωή τους.
Και όχι μόνον αυτό έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι, γιατί τίποτε πλέον δεν επιχειρούσαν στην ζωή τους, χωρίς να έχουν την έγκριση του Θεού σ’ αυτό, ή έστω την έγκριση του Αβραάμ βέβαια, ή και την έγκριση των ανθρώπων που τον διαδέχθηκαν αργότερα και κρατούσαν ζωντανές κι αυτοί τις υποχρεώσεις τους προς τον Θεό και πατέρα τους, αλλά και προπαντός προς τους συνανθρώπους τους.
Ζώντας έτσι λοιπόν και κάτω από αυτήν την φόρμουλα, όλοι τους ήταν ευτυχισμένοι, αλλά και όσα επιχειρούσαν στην ζωή τους, αύξαναν προς το καλό χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες στην ζωή τους, ή και χωρίς ιδιαίτερες προσθήκες όπως θα λέγαμε σήμερα.
Αυτήν την φόρμουλα λοιπόν, την κράτησαν για πάρα πολλά χρόνια οι άνθρωποι, οπότε, πράγματι ζούσαν όλοι τους με τις ίδιες προδιαγραφές και με την ίδια τάξη που τους άφησε ο Αβραάμ, ο οποίος ως καθοδηγητής των Θεϊκών προδιαγραφών έμεινε στην ιστορία όλων των ανθρώπων.
Ο διάβολος βέβαια, που ποτέ δεν μένει με σταυρωμένα χέρια ούτε και τότε έκανε πίσω, οπότε κι εκείνο το χρονικό διάστημα έβαλε την ουρά του κι αφού βρήκε όπως πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους, τους κατάλληλους γι’ αυτόν να τον βοηθήσουν δούλευε κρυφά και υποχθόνια όπως πάντα, με τελικό σκοπό βέβαια, το να ανατρέψει όλα εκείνα τα καλά των ανθρώπων που έβλεπε να υπάρχουν στην ζωή τους και τον ενοχλούσαν.
Κι αφού το έβαλε στο πρόγραμμά του, έπεισε τελικά και τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να δεχθούν, ότι ο Θεός είναι υποκειμενικός, οπότε, ο καθένας από αυτούς μπορούσε να έχει για θεό του ότι ήθελε, ή ότι του έβαζε ο πονηρός στο μυαλό του να θέλει κι έτσι πάλι έφτασαν οι πρόγονοί μας στο σημείο να ζουν εις βάρος του εαυτού τους και των συνανθρώπων τους αλλά και εις βάρος της μελλοντικής ζωής τους βέβαια, για να μην την ξεχνάμε και αυτήν.
Πλανήθηκαν και τότε πολλοί λοιπόν και μαζί με αυτούς πλανήθηκαν και πολλοί από αυτούς που δέχθηκαν ως πατέρα τους τον Αβραάμ και τον είχαν για πολλά χρόνια πρότυπό τους. Κι αυτοί δηλαδή άρχισαν να ερμηνεύουν λανθασμένα, ή και να υπονομεύουν θα λέγαμε, την λογική ανάγκη να συμμετέχει κι ο Θεός στην ζωή τους, όπως άρχισαν να διαστρεβλώνουν μαζί με αυτά και τις αρχές που τους άφησε ο Αβραάμ να ακολουθούν.
Κράτησαν μεν τον Αβραάμ ως οδηγό στην μνήμη τους για να τους θυμίζει αυτός τον Θεό, αλλά κράτησαν κρυφά και το δικαίωμά τους, να έχουν μεν τον Θεό στον νου και στην ζωή τους, αλλά να τον έχουν στο εξής, έτσι όπως σ’ αυτούς θα βόλευε να είναι Αυτός.
Έκαναν δηλαδή κι εκείνοι, ό,τι κάνουμε κι εμείς σήμερα, που θέλουμε τον Θεό να προσαρμόζεται Αυτός στα δικά μας θέλω ακολουθώντας τα λάθη των προγόνων μας, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε κι εμείς αιχμάλωτοι στα ψέματα του πονηρού, γι’ αυτό και ακόμη του δίνουμε περιθώρια και δυνατότητες από απροσεξία, ώστε να μας αιχμαλωτίσει όλους με την θέλησή μας και μάλιστα για πάντα αν τα καταφέρει.
Το αποτέλεσμα δε τις εξάρτησής μας από τα ψέματά του, από μόνο του μας δείχνει σε ποια κατάντια βρισκόμαστε κι εμείς σήμερα, αφού σε όλους τους τομείς βλέπουμε τον εαυτό μας πλέον να ενεργεί, όπως το αιχμαλωτισμένο μας μυαλό στα δεδομένα του πονηρού μας οδηγεί και δυστυχώς για όλους μας θα πω πάλι, αδυνατούμε να το κατανοήσουμε αυτό.
Από την στιγμή που επιτρέψαμε όμως, να επικρατήσουν μέσα μας οι εχθρικές γι’ ανθρώπους συμβουλές του πονηρού, κατ’ ανάγκη πλέον γεμίσαμε όπως συνέβη και στους προγόνους μας της μετέπειτα του Αβραάμ εποχής, με πολλές κι αξεπέραστες κακίες τις ψυχές μας.
Τριγυρίζοντας όμως ανενόχλητες εκεί μέσα οι κακίες, τίποτε καλό για την ανθρώπινη υπόστασή μας δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε, γιατί καταστρέφουν ότι καλό φρόντισε να φυτέψει στις ψυχές μας ο καλός Θεός, ως παρακαταθήκες για μια σωστή και χρήσιμη για όλους και για όλα ανθρώπινης ζωής.
Μιχάλης Αλταλίκης
