Πολλά καλά λοιπόν σκέφτηκε να τοποθετήσει ο καλός Θεός μέσα στις ψυχές μας, προκειμένου να τα έχουμε αποθηκευμένα μεν εκεί, αλλά και να τα βρίσκουμε εύκολα και ανά πάσα στιγμή μπροστά μας, όταν κι εφόσον θελήσουμε βέβαια να τα κάνουμε χρήση.
Ως οδηγούς για την συμπεριφορά της ζωής μας δηλαδή τα τοποθέτησε εκεί και για την περίπτωση όπως είπαμε, που κι εμείς θα θέλαμε να τα επιλέξουμε στην ζωή μας, ως αλάνθαστες Θεϊκές επιταγές και παρακαταθήκες, για μια καθώς πρέπει συμπεριφορά, από ανθρώπους που εκ του Θεού είναι προερχόμενοι.
Καταστρέφοντας, ή υποτιμώντας όμως εμείς πρόχειρα, όλα αυτά τα καλά που έχουμε στην διάθεσή μας, εμποδίζουμε τους εαυτούς μας να αναπτυχθούν συμπεριφερόμενοι κατά τις επιθυμίες και προσδοκίες του Θεού και πατέρα μας.
Εξαιτίας αυτού όμως, εμποδίζουμε και τις επόμενες γενιές ανθρώπων να μάθουν από την δική μας συμπεριφορά, πώς να ζουν και αυτοί εις όφελος τους, όπως και εις όφελος όλων όσων βρίσκονται γύρω τους και ζουν μαζί τους.
Μελετώντας την ιστορία της ζωής όλων των προγόνων μας πάντως, βλέπουμε ότι ούτε και σ’ αυτούς είδαμε να προωθείται ή και να εφαρμόζεται στην ζωή τους κάποια συλλογικά και ωφέλιμα κατευθυνόμενη μέριμνα, που να αποβλέπει σε μια ελεγχόμενα σωστή κι εκ του Θεού προτεινόμενη συμπεριφορά ανθρώπων προς ανθρώπους.
Υπήρξαν βέβαια μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων, όπως ο Νοε, ο Αβραάμ και οι μεταγενέστεροι από αυτούς που θα αναφέρουμε παρακάτω, που εφάρμοσαν στην ζωή τους όπως και δίδαξαν τους συγχρόνους τους πως να εφαρμόζουν την εκ του Θεού προτεινόμενη συμπεριφορά τους, αλλά για όσους ήθελαν να την δεχθούν στην ζωή τους. Συλλογική προσπάθεια όμως, ποτέ δεν είδαμε να καρποφόρησε, αν κι εύκολα θα μπορούσαν να την κατευθύνουν.
Και η αιτία που ούτε οι πρόγονοί μας, αλλά ούτε κι εμείς οι μεταγενέστεροι από αυτούς καταφέραμε να εφαρμόσουμε στην ζωή μας μια τέτοια συλλογική μέριμνα, που να εξασφαλίζει κατά το δυνατόν έστω την συγκεκριμένη και ασφαλή συμπεριφορά ανθρώπων, είναι η ίδια για όλους μας και μια λέξη είναι αυτή που την εκφράζει απόλυτα, ελευθερία.
Η ελευθερία που μας δόθηκε από τον Θεό και πατέρα μας λοιπόν είναι η αιτία για το αλαλούμ της συμπεριφοράς μας, γιατί αυτή είναι που μας επιτρέπει να επιλέγουμε ότι θέλουμε και τί δεν θέλουμε να εφαρμόζουμε στην ζωή μας.
Όπως αυτή είναι και η αιτία που μας επιτρέπει να θέτουμε δικούς μας όρους για το πως θα θέλαμε να διανύσουμε την ζωή μας, όπως και για τον λόγο που εμείς θα θέλαμε να ζούμε, έστω κι αν αυτός ο λόγος, κινείτε εις βάρος της αθάνατης ψυχής μας.
Δείτε όμως τώρα και το παράλογο που συμβαίνει με το αλαλούμ της συμπεριφορά μας, αν και τα αλαλούμ στην προκειμένη περίπτωση είναι πάρα πολύ ήπια έκφραση. Από την στιγμή δηλαδή που νιώθουμε μέσα μας, ότι πράγματι είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε ότι θέλουμε για την ζωή μας, αμέσως τρέχουμε να το κάνουμε χρήση.
Τίποτε δεν μας σταματά και τίποτε δεν μας βάζει σε σκέψεις. Καθόλου δηλαδή δεν ανησυχούμε, μη τυχών και κάνουμε λάθος επιλέγοντας να συμπεριφερθούμε κατά τις επιθυμίες μας, όπως και καθόλου δεν ανησυχούμε, μη τυχών είναι λανθασμένη και η τάση που έχουμε να εμπιστευόμαστε απόλυτα την κρίση μας.
Και μήπως έχουμε διάθεση, ώστε από τον Θεό να ζητήσουμε να μας θυμίσει τουλάχιστον, το πως να συμπεριφερόμαστε σε κάθε περίπτωση; Ή μήπως Τον ρωτήσαμε ποτέ να μας πει, τί Αυτός προτείνει να ακολουθήσουμε, ώστε να εξασφαλίσουμε μια ανθρώπινη και ωφέλιμη για όλους μας συμπεριφορά;
Κι ενώ δεν κάνουμε τίποτε από τα παραπάνω, δίνουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό και με την θέλησή μας μάλιστα, στον πονηρό την δυνατότητα, να τοποθετεί αυτός μέσα μας, τις δικές του κι εχθρικές για τους ανθρώπους επιθυμίες, γύρο από το πως θα πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στην ζωή τους.
Αυτό λοιπόν πάθαμε κι αυτό παθαίνουμε συνεχώς, αφού διαχρονικά κάνουμε το ίδιο λάθος. Και δικαιολογημένα κάνουμε πάντα το ίδιο λάθος, γιατί ξεχνάμε συνεχώς την Θεϊκή καταγωγή μας, τον σκοπό της ζωής μας, όπως και τον επίσης Θεϊκό προορισμό μας, οπότε; Πώς να αποφύγουμε αυτόν τον κανόνα;
Οι μετά από τα Σόδομα και τα Γόμορρα πρόγονοί μας πάντως για να επανέρθουμε στην ιστορία μας, αν και ξεκίνησαν σωστά τότε την ζωή τους, αν κι ακολουθούσαν με ζήλο και για μεγάλο χρονικό διάστημα τις ανεξίτηλες Θεϊκές προδιαγραφές που τους παρέδωσε ο Αβραάμ μέσω της ζωής του, εντούτοις, δεν κατάφεραν να συνεχίσουν έτσι όπως ξεκίνησαν.
Έπαψαν δηλαδή να ζουν σωστά και κατά πως το διδάχθηκαν αφού όπως αποδείχτηκε αυτό από την ιστορία τους και αυτοί κατέληξαν να ζουν αποπροσανατολισμένοι στο εξής, από τον εγκλωβισμό που υπέστησαν βέβαια, στις ψυχοφθόρες επιρροές του πονηρού.
Αν διαβάζαμε όμως, έστω και τώρα εμείς οι μεταγενέστεροι από αυτούς κι αν μελετούσαμε με πολύ προσοχή καθώς οφείλουμε, την συμπεριφορά όλων των προγενέστερων από εμάς γενεών, ασφαλώς και θα ξέραμε σήμερα τουλάχιστον, πως να μην επαναλάβουμε στην ζωή μας τα ίδια με τους προγόνους μας λάθη.
Βλέπετε όμως να δρομολογείται κάποια σχετική έστω μέριμνα από τους ιθύνοντες, προκειμένου να αποβλέπει σε μια σωστή ζωή για ανθρώπους; Όχι βέβαια. Ούτε τώρα λοιπόν, αλλά και ποτέ δεν ακούσαμε να γίνεται κάτι τέτοιο.
Κι ενώ ποτέ δεν είδαμε να γίνεται κάποια προσπάθεια, που να αφορά την ολοκλήρωση του ανθρώπου επί της γήινης ζωής του συνεχίζουμε να βλέπουμε την υποδούλωση του ανθρώπου στο τίποτε και στις επιθυμίες του πονηρού, που θέλει να βλέπει τους ανθρώπους ως καταντήματα για τους δικούς του λόγους.
Και για να βρεθούμε γρηγορότερα εμείς οι άνθρωποι σ’ αυτήν την προμελετημένη από τον πονηρό κατάντια μας, οι βοηθοί του και συνάνθρωποί μας ανέλαβαν να μας οδηγήσουν προς αυτήν, στηριζόμενοι όπως πάντα στην άγνοιά μας, στην προχειρότητά μας και στην εξάρτησή μας από τα ζωώδη ένστικτα, που ο πονηρός φρόντισε να φυτέψει μέσα μας κι εμείς με την θέλησή μας τα δεχθήκαμε στην ζωή μας.
Για να έχουν δε, ποιο σίγουρο και τελεσίδικο αποτέλεσμα σ’ αυτήν τους την προσπάθεια, από τα σχολεία τώρα πια άρχισαν να ετοιμάζουν τα παιδιά μας, ώστε να δεχθούν εύκολα στο υποσυνείδητό τους, ότι η κατάντια γι’ ανθρώπους που βλέπουν γύρο τους και στην ζωή τους, είναι εντελώς φυσιολογική συμπεριφορά για ανθρώπους.
Από τα σχολεία λοιπόν ξεκινούν τώρα πια αυτοί και πολύ καλά ξέρουν τί κάνουν. Εμείς δεν καταλάβαμε ακόμη τί μας περιμένει. Δείχνουν στα μικρά παιδιά δηλαδή, πως είναι η σεξουαλική ζωή των ανθρώπων και πώς εφαρμόζεται αυτή στην πράξη, ώστε να ξέρουν ακριβώς πώς γίνεται και γιατί γίνεται, σαν να είναι αυτός ο κύριος λόγος της ύπαρξής τους και σαν να είναι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που τους προτείνουν, η μοναδική επίγεια αναζήτηση που πρέπει να έχουν ως άνθρωποι στην ζωή τους.
Για τον όντως και κύριο λόγο της ύπαρξής μας όμως, καμιά κουβέντα δεν τους κάνουν, λες κι ότι δεν υπάρχει λόγος να τον μάθουν. Βλέπετε λοιπόν πώς δουλεύει ο διάβολος εναντίων των ανθρώπων;
Εμείς όμως, τα έξυπνα πουλιά κι από την μύτη πιασμένα κατά την παροιμία, με την θέλησή μας μένουμε τυφλά εξαρτημένοι από τα μεθοδευμένα ψέματα που μας επιβάλουν αυτοί που θέλουν το κακό μας και καμιά διάθεση δεν έχουμε, ώστε να δούμε τουλάχιστον πού μας οδηγούν.
Κι ενώ ευθυνόμαστε, για την πορεία που θα πάρει η δική μας ζωή, όπως και η ζωή των παιδιών μας, από τα λάθη που εμείς επιλέγουμε να ακολουθούμε στις μέρες μας, πεισματικά δεν θέλουμε να δούμε την υποδούλωσή μας στα ζωώδη ένστικτα που επιτρέψαμε να μας καβαλήσουν, σαν να είμαστε άλογα όντα.
Δεν καταλάβαμε λοιπόν, αλλά ούτε και δεχόμαστε τώρα πια από πολύ εγωισμό, ότι πράγματι είμαστε υποδουλωμένοι σ’ αυτά κι επειδή χωνέψαμε αμάσητο και το ψέμα που φάγαμε κατά τις επιθυμίες του διαβόλου, ότι όλα εδώ τελειώνουν τα της ζωής μας, πώς να σηκωθούμε τώρα αβοήθητοι από αυτήν την κατάντια που βρεθήκαμε;
Όπως καταλαβαίνετε παιδιά, ποτέ δεν σταματήσαμε να τρώμε αμάσητα ψέματα επί ψεμάτων κι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουμε που μας οδηγούν όλοι αυτοί οι βοηθοί του διαβόλου, γι’ αυτό και τόσο πρόχειρα και χωρίς κανένα ενδοιασμό τρέχουμε να υλοποιήσουν όσα μας παρουσιάζουν αυτοί, γιατί μας είναι ευχάριστα ηδονικό, το περιτύλιγμα που τα καλύπτει.
Και το χειρότερο για όλους μας είναι, ότι καμιά τύψη δεν έχουμε αφήσει ζωντανή κι ελεύθερη πλέον μέσα στις ψυχές μας, ώστε αυτή τουλάχιστον να μας ελέγχει, ή και να μας προστατεύει αν θέλετε, από τα λάθη που ευχαρίστως ακολουθούμε.
Εξαιτίας της ψυχικής μας κατάντιας όμως, ούτε και τις προς τον Θεό υποχρεώσεις μας μπορούν πλέον να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας, οπότε, δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε και τι είναι καλό και τί κακό για την υγεία ψυχή μας, όσο κι αν αυτή είναι που ζει μέσα μας κι γι’ αυτήν μόνον ζούμε ως ανθρώπινα όντα.
Αγνοούμε και την ύπαρξη της ψυχής λοιπόν, όπως αγνοούμε και το ότι η ψυχή είναι αυτή που πρέπει να μείνει εντελώς καθαρή για τον Θεό που μας την χάρισε και Βαριά εξαπατημένοι καθώς παραμένουν από τον ίδιο μας τον εαυτό, λογικά πια καταλήγουμε να πιστεύουμε και το ότι, ούτε κι ο Θεός υπάρχει, ή ότι πέθανε μάλλον κι αυτός, οπότε, μοιραία οδηγούμαστε και στο συμπέρασμα, ότι ούτε και ψυχή έχουν.
Πιστέψαμε το ψέμα δηλαδή, ότι μόνον σώμα έχουμε μάλλον κι ότι αυτό πάλι τυχαία κι από μια κοσμική σκόνη δήθεν μας προέκυψε, όπως πολύ έντεχνα μας πιέζουν οι βοηθοί του διαβόλου να δεχθούμε, οπότε, δικαιολογημένα ενεργούμε πια όπως μας δείχνει ο σκοτισμένος νους μας να κάνουν όσο ζούμε και σημασία δεν δίνουμε, για το τί θα μας συμβεί όταν πεθάνουμε πια και βρεθούν στην επόμενη ζωή, μόνον ως έμψυχες οντότητες.
Όσο κι αν μας φαίνεται δύσκολα κατανοητό αυτό όμως, εμείς οι άνθρωποι όντως έχουμε ψυχή στο σώμα μας κι αυτό μάλιστα είναι πολύ περισσότερο από βέβαιο. Έχουμε λοιπόν ψυχή και γι’ αυτήν και μόνον ζούμε ως άνθρωποι όπως είπαμε κι αυτή είναι που πρέπει να αποκτήσει Θεϊκά δεδομένα όσο ζει μέσα στο σώμα μας, για να ζει αν τα καταφέρει και για πάντα μάλιστα μαζί με τον Θεό και πατέρα της, όταν πια θα έρθει η ώρα να αποδημήσει από αυτήν την πρόσκαιρη ζωή.
Επιμένω όπως ακούτε παιδιά, να θυμίζω σ’ εμάς και σ’ αυτούς που δεν θέλουν να έχουν ψυχή, ότι πρέπει να μελετήσουν πολύ καλά αυτήν την όντως αλήθεια για την ύπαρξης της ψυχής κι ότι δεν μπορούν να την καταργήσουν με την φαντασία τους.
Αλλά ούτε και με τις κούφιες θεωρίες που δέχθηκαν μπορούν να την καταργήσουν, γιατί η ψυχή είναι βέβαιο ότι υπάρχει, όπως είναι βέβαιο και το ότι ζει μέσα μας και μέσα τους, θέλουμε δεν θέλουμε.
Δεν μπορούν να καταργήσουν την ψυχή τους λοιπόν, όσο κι αν το επιθυμούν. Το να μη θέλουν να ζουν για την σωτηρία της όμως, αυτό ασφαλώς και είναι δικαίωμά τους και κανείς δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει.
Για την αλήθεια του θέματος πάντως, όποιος θέλει να έχει ψυχή και θέλει να την ετοιμάσει από αυτήν την ζωή κατάλληλα όσο ζει χάριν αυτής στο σώμα του, τότε θα ζει παρέα και με τον δημιουργό και πατέρα του όταν πλέον αποδημήσει, αν βέβαια βρεθεί κατά την εκεί εξέταση του, κατάλληλα προετοιμασμένος και σύμφωνα με τις Θεϊκές οδηγίες που όφειλε να ακολουθεί στην ζωή του συμπεριφερόμενος.
Αν θέλει μάλιστα, μπορεί, ή του δίνεται η ευκαιρία, ώστε κι από αυτήν την ζωή να γευθεί την μελλοντική σχέση του με τον Θεό και πατέρα του, κάτω από προϋποθέσεις βέβαια και κάτω από καλά ελεγχόμενο και προσδιορισμένο τρόπο ζωής για ανθρώπους.
Αν πάλι κάποιος δεν θέλει να κάνει τίποτε από τα παραπάνω όσο ζει κι επιμένει να αδιαφορεί εντελώς για την ψυχή του, τότε θέλει, δεν θέλει και πάλι, θα ζει παρέα με τον αρχιψεύτη και τους ψεύτες αιώνια, εκεί που κι αυτοί επέλεξαν ενσυνείδητα να υπάρχουν διαπαντός κι ας υποφέρει μετά όσο θέλει εκεί και μαζί τους, σκεπτόμενος και μόνον, την βλακεία που έκανε, να ακολουθεί ψέματα όσο καιρό είχε την ψυχή του στο σώμα του και στην διάθεσή του.
Θα έπρεπε να μας απασχολεί βέβαια το που θα βρεθούμε μετά από τον Θάνατό μας, όπως θα έπρεπε και να μας στεναχωρεί το ενδεχόμενο να βρεθούμε από αμέλεια, ή από προχειρότητα εκεί που δεν θα θέλαμε ούτε κι από μακριά να δούμε αυτόν τον χώρο. Και καθόλου απειλή δεν είναι αυτό που ακούτε παιδιά γιατί είναι η εντελώς ωμή και απόλυτη πραγματικότητα.
Γνωρίζουμε βέβαια ενδόμυχα αυτήν την πραγματικότητα αλλά παρ’ όλα αυτά, ούτε κι εμείς που συνειδητά δεχόμαστε την ύπαρξη της ψυχής μέσα μας, δεν νιώθουμε κάποια στεναχώρια για το αν προσβάλουμε και τον και Θεό, αν δεν υπολογίζουμε την ψυχή μας όπως της αξίζει.
Αυτόν βέβαια, ούτε τον βλέπουμε, ούτε και μπορούμε να τον δούμε, αλλά και να τον ακούσουμε είναι δύσκολο, γιατί δεν θέλει να μας επιβάλλεται όπως είπαμε. Κι ο λόγος που τον ονομάζουμε Αγαθό, αυτός είναι, ότι καθόλου δεν θυμώνει μαζί μας. Μας αγαπάει μόνον δηλαδή και μάλιστα πολύ.
Και απόδειξη του ότι μας αγαπάει πολύ, αυτό είναι, ότι αν του πούμε έλα να μας βοηθήσεις έρχεται αμέσως κι αν του πούμε φύγε από κοντά μας δεν Σε θέλουμε, απλώς φεύγει, για να έρθει πάλι κοντά μας, αν κι όταν ποτέ Τον ξανακαλέσουμε.
Και ακλόνητη αλήθεια είναι το ότι δεν μας κρατάει καμιά κακία εξαιτίας της πρόχειρης συμπεριφοράς μας, γιατί Αυτός μόνον να αγαπάει μπορεί κι αφού γνωρίζει καλύτερα κι από εμάς τις αδυναμίες που έχουμε, όπως και τις εις βάρος μας επιρροές που δεχόμαστε από τον πονηρό, όπως κι ότι αυτές είναι η αιτία που μας σπρώχνουν συνεχώς προς την κακή μας συμπεριφορά, πώς να μας θυμώσει;
Μας γνωρίζει λοιπόν ο Θεός και μας γνωρίζει πολύ καλλίτερα κι από εμάς όπως είπαμε κι επειδή πράγματι είμαστε δικά Του δημιουργήματα, ασφαλώς και μας αγαπάει και μάλιστα με τις δικές Του δυνατότητες.
Εμείς βέβαια, δεν έχουμε την δυνατότητα να γνωρίζουμε το ίδιο καλά με τον πλάστη μας τον εαυτό μας, οπότε, αυτός είναι κι ο σοβαρότερος λόγος που χρειαζόμαστε την συμμετοχή Του στην ζωή μας.
Όσο κι αν φανταζόμαστε λοιπόν, ότι δήθεν είμαστε έξυπνοι εμείς κι ότι τα πάντα μας είναι γνωστά, τίποτε επί της ουσίας δεν γνωρίζουμε για τον αυτόν μας, όπως και τίποτε δεν ξέρουμε για την σχετιζόμενη με τον Θεό ζωή μας.
Κι αφού πράγματι δεν ξέρουμε τίποτε για τα παραπάνω, πώς λοιπόν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε σωστά και με τα δικά μας εγωιστικά μέτρα και σταθμά μόνον, την δική Του Θεϊκή και αιώνια ύπαρξη;
Πώς δηλαδή μαζί με αυτό, θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε επίσης σωστά, την δική μας ανθρώπινη παρουσία στον δικό Του Θεϊκό Νου, όπως και την δική Του προσφερόμενη Θεϊκή αγάπη γι’ αυτά τα απλοϊκά ανθρώπινα πλάσματα που δημιούργησε και θέλησε να τα βοηθήσει αν θέλουν, προκειμένου να ζουν ομοίως με Αυτόν στον διαπαντός δικό Του Θεϊκό χώρο;
Ωστόσο, θα μπορούσαμε με λίγη καλή διάθεση, αλλά και με αρκετή ειλικρίνεια στην πρόθεσή μας, να κατανοήσουμε αρκετά καλά τα παραπάνω, όπως θα μπορούσαμε και να γευθούμε έστω και κάτι από την δική Του αγάπη, αν μελετούσαμε και μόνον, την παντοτινή συμπεριφορά Του προς τους αδύναμους ανθρώπους.
Την ιστορία της ανθρώπινης ζωής δηλαδή μελετώντας, πολύ καθαρά θα βλέπαμε, ότι όσες φορές Του είπαμε εμείς οι πρόχειρα ζώντες άνθρωποι με αναίδεια, φύγε από κοντά μας, δεν Σε χρειαζόμαστε στην ζωή μας, Αυτός έφυγε απλώς και τίποτε δεν έκανε, προκειμένου να ζητήσει από τα παιδιά Του τα νόμιμα δικαιώματά Του.
Κάθισε παράμερα μόνον θα λέγαμε και με πολύ υπομονή έβλεπε, όλα αυτά τα απρόσεχτα που κάναμε κατά περιόδους στην ζωή μας κι εμείς νομίζαμε με το θολωμένο μας μυαλό, ότι τα κάναμε όλα σύμφωνα με το πως μας άξιζε ως ανθρώπους κι ότι όλα αυτά μάλιστα ήταν απολύτως σωστά.
Βλέπει λοιπόν τα λάθη μας ο δημιουργός και πατέρας μας και δεν τα έβλεπε από περιέργεια κατά την δική μας συνήθεια, αλλά, για να δει αν πράγματι θέλουμε να ζούμε μαζί Του, αν τον αγαπούμε πραγματικά κι αν όντως θέλουμε την βοήθειά Του στην ζωή μας, ώστε να μας την προσφέρει.
Με την ίδια υπομονή μάλιστα και το ίδιο ενδιαφέρων, βλέπει κι όλους εμάς τους σημερινούς ανθρώπους, που συνεχίζουν να μένουν αδιάφοροι απέναντί Του, σαν πολύ κακομαθημένα και πρόχειρα παιδιά που καταντήσαμε.
Και με την ίδια υπομονή όπως πάντα, ασφαλώς και περιμένει να δει, πότε επιτέλους θα έρθουμε κι εμείς στα συγκαλά μας, όσο πλανεμένοι κι αν είμαστε, όσο κι αν επιμένουμε να μην θέλουν να ζουν μαζί Του, αφού ως καλός και δίκαιος πατέρας κάνει το αυτονόητο. Αγαπάει τα παιδιά Του και όντως περιμένει να τα δει όλα γύρο Του.
Ο πλανεμένος, ο πλάνος, ο μισάνθρωπος, ο ψεύτης, ο κακός ο διάβολος, δεν κάνει τίποτε από τα παραπάνω και υπάρχει μέσα μας, μόνον για να κατευθύνει τις σκέψεις και τις ενέργειές μας προς όποια κατεύθυνση αυτός θέλει, αρκεί να μη δούμε ποτέ εμείς και πουθενά, το λάθος που κάνουμε να τον ακούμε.
Αυτό ιδικά όπως είπαμε και στα προηγούμενα, δεν είναι μόνον σημερινό φαινόμενο, αφού από τότε που φύγαμε εμείς οι άνθρωποι από την αγκαλιά του καλού Βασιλιά και πατέρα μας το ίδιο κάνουμε. Συνεχίζουμε δηλαδή να τρέχουμε πίσω από τον αρχιψεύτη και τα ψέματά του.
Ακολουθώντας αυτόν όμως, συνεχίζουμε να τρέχουμε και πίσω από το ανεξέλεγκτο ψέμα, που αυτός μας καθοδηγεί πώς και που να το εφαρμόζουμε, για να δικαιολογήσει κι αυτός με την συμμετοχή του σ’ αυτό, την δική του χαζή κατά τα άλλα παρουσία στην ζωή των ανθρώπων.
Κι αυτό, όπως πολλές φορές το είπαμε παιδιά, δεν το κάνει μόνος του, αλλά και με την βοήθεια και συμμετοχή μερικών εκ των συνανθρώπων μας βέβαια, οι οποίοι όπως αποδείχτηκε μάλιστα, έγιναν πολύ χειρότεροι κι από τον φορέα του κακού με την συνεχιζόμενη απάνθρωπη συμπεριφορά τους.
Αν ψάξετε έστω και για λίγο όμως στα ιστορικά πεπραγμένα των προγόνων μας, θα δείτε ξανά και πολύ καθαρά μάλιστα, ότι από την ώρα που εγκλωβιστήκαμε, αλλά κι εγκλιματιστήκαμε σ’ αυτόν τον εγωιστικό τρόπο ζωής που γνωρίζουμε, αναγκαστικά πια θα λέγαμε γίναμε όμοιοί με τον αμετανόητο αρχιεγωιστή.
Όμοιοι με αυτόν όμως, το μόνον που μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς πλέον για την δική μας ζωή, όπως και για την ζωή των συνανθρώπων μας, ήταν αυτό που μας διδάσκει ο δάσκαλός μας, ως βαριά εξαρτημένοι άνθρωποι από το ψέμα, τον εγωισμό και την κακία.
Και τί μας διδάσκει αυτός; Απλά. Πώς να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. Πώς να θέλουμε να έχουν εμείς περισσότερα, από αυτά που φυσιολογικά έπρεπε να έχουν εξίσου όλοι οι συνάνθρωποί μας.
Πώς να κλέβουμε δηλαδή χωρίς ντροπή τα λιγοστά υπάρχοντά τους και φυσικά, πως να αιχμαλωτίζουμε τους συνανθρώπους μας σε ψεύτικες ιδέες και σκοπούς, προκειμένου να αυξήσουμε και μόνον γύρο μας, τα δικά μας εγωιστικά και άχρηστα μικροσυμφέροντα.
Γι’ αυτόν τον σκοπό λοιπόν, αλλά και για την αρρώστια του εγωισμού που πολλαπλασιάστηκε υπερβολικά πλέον μέσα μας δεν δίσταζαν ούτε οι προγενέστεροι, αλλά ούτε κι εμείς οι των ημερών μας άνθρωποι διστάζουμε τώρα πια, να προκαλούμε πολέμους επί πολέμων και καταστάσεις επί καταστάσεων, έστω κι αν όλα αυτά που κάνουμε, είναι εις βάρος της ψυχής μας και του πολύτιμου σκοπού της ζωής μας.
Μιχάλης Αλταλίκης
