Οργανώνοντας τις επισκέψεις μου λοιπόν, προτίμησα να ξεκινήσω από αυτήν την πρότυπη μονάδα κονικλοτροφίας και βοοειδών που ανέφερα, για τον λόγο ότι τον μηχανολογικό τους εξοπλισμό τον μεταφέραμε εμείς πριν από τρεις μήνες περίπου από την Ιταλία κι εξ αιτίας αυτού, ήξερα ότι είχαν να μεταφέρουν και αρκετά ακόμη από αυτά που θα ολοκλήρωναν τον μηχανολογικό τους εξοπλισμό, προκειμένου να μπουν γρήγορα στην πολυπόθητη γι’ αυτούς παραγωγή.
Ήταν εύκολη για μένα η επίσκεψη που ετοιμάστηκα να κάνω, αφού και κοντά στην πόλη της Ξάνθης έδρευε η εν λόγω επιχείρηση και γνωστοί σ’ αυτούς ήμασταν και το μόνο που ήθελα να μάθω από τους υπευθύνους τους ήταν, αν θα μας έδιναν το δικαίωμα να τους μεταφέρουμε και τα υπόλοιπα μηχανήματα τους, όπως από τηλεφώνου άλλωστε μας το υποσχέθηκε αυτός που έκανε την παραλαβή των πρώτων μηχανημάτων τους, αν και άγνωστος μας ήταν.
Μαζί με αυτό το ενδεχόμενο, ήθελα να δω και τι ακριβώς θα έκανε αυτή η μονάδα εκεί, ελπίζοντας βέβαια να ανακαλύψω ανάμεσα στις δικές τους δραστηριότητες κι άλλους λόγους για τους οποίους θα τους είχαμε συνεχώς πελάτες μας.
Όταν έφτασα λοιπόν στο κτήμα της έδρα τους, είδα να δεσπόζει στην είσοδο της και η απαραίτητη γι’ αυτό το σκοπό μεγάλη ταμπέλα της ΕΤΒΑ, η οποία από μακριά διαλαλούσε προς κάθε κατεύθυνση, όχι μόνον το ύψος του δανείου που τους ενέκριναν, αλλά και τον λόγο για τον οποίο τους το έδωσαν.
Βρήκα την πόρτα τους κλειστή όμως, γι’ αυτό και συνεχώς πατούσα την κόρνα του αυτοκινήτου μου, μήπως κι εμφανιστεί κάποιος και μου επιτρέψει την είσοδό μου στις εγκαταστάσεις τους.
Μπορεί να μην χρειαζόταν μεγάλο αριθμό εργατών, αλλά επιχείρηση ήταν αυτή κι ως τέτοια, έπρεπε να ανήκει σε κάποιον μεν, αλλά να διαθέτει και το ανάλογο διοικητικό προσωπικό, γι’ αυτό και κάποιον από αυτούς περίμενα να με υποδεχτεί στον χώρο τους.
Μετά από πολλά κορναρίσματα λοιπόν, έκανε επιτέλους κάποιος την εμφάνιση του μπροστά στην κλειδωμένη καγκελόπορτα, ο οποίος και ρωτούσε να μάθει από εμένα ποιος ήμουν και τι ήθελα από την επιχείρησή τους.
Ήταν καβάλα πάνω σε ένα άλογο αυτός και για κάποιο λόγο φορούσε ρούχα παραλλαγής. Στο ένα του χέρι κρατούσε το χαλινό του αλόγου του και στο άλλο κρατούσε σφιχτά κάτω από την μασχάλη του μια καραμπίνα.
Αφού τον καλημέρισα πρώτα, του εξήγησα στα γρήγορα και το ποιός ήμουν, από πια εταιρεία τον επισκέφτηκα και για ποιό λόγο τον απασχολούσα εκείνη την ώρα από τις εργασίες του.
Με καλωσόρισε αυτός στην συνέχεια κι αφού μου συστήθηκε ως ιδιοκτήτης της εν λόγω επιχείρησης, μου άνοιξε την καγκελόπορτα να μπω στο κτήμα του, αλλά χωρίς να κατέβει από το άλογό του.
Αφού λοιπόν μπήκα μέσα με το αυτοκίνητο μου, έκλεισε αυτός πάλι την είσοδο του πίσω μου κι όπως ήταν πάνω στο άλογο του, πέρασε μπροστά από το αυτοκίνητο και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.
Ακολουθώντας το άλογο του στην συνέχεια, έκανα κάμποσες στροφές ανάμεσα στα δένδρα του κτήματος του, πριν σταματήσουμε μπροστά στην είσοδο ενός μονώροφου κτίσματος με κεραμοσκεπή, το οποίο μου θύμιζε αποθήκη.
Μου έκανε εντύπωση και η συμπεριφορά του όμως, γι’ αυτό κι από απλή περιέργεια του ζήτησα να μου εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο φορούσε στολή παραλλαγής, αν και ήταν επιχειρηματίας, όπως και τον λόγο για τον οποίο ήταν ιππέας.
Μαζί με αυτά, του ζήτησα να μου πει και τον λόγο για τον οποίο είχε τοποθετήσει συρμάτινο πλέγμα πάνω από τα δένδρα του κτήματος του, το οποίο ήταν γερά στερεωμένο όπως έβλεπα και τα κουνέλια από όσα ήξερα γι’ αυτά, δεν μπορούσαν να πετάξουν, αν και πουθενά δεν τα έβλεπα να υπάρχουν εκεί γύρο όπως και το περίμενα.
Γέλασε αυτός με τις παρατηρήσεις που του έκανα, αλλά και δεν με άφησε αναπάντητο.
– Α. Έχω φασιανούς μέσα στο κτήμα και τους κυνηγώ. Για να μη μου φύγουν όμως, πέρασα αυτό το δίχτυ όπως βλέπεις.
– Από όσα γνωρίζω του είπα κι εγώ με την σειρά μου. Το κτήμα σου είναι τουλάχιστον είκοσι στρέμματα. Το έχεις όλο σκεπασμένο;
Του το ανέφερα κι αυτό, αναλογιζόμενος το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας, αλλά και πάλι δέχτηκα χαμογελαστή την απάντηση του.
– Αν σκέπαζα το μισό; Τι λες; Δεν θα μου έφευγαν οι φασιανοί;
Είχε δίκαιο ως προς αυτό, αλλά καθόλου δεν με έπειθαν οι λόγοι του, για το πώς ένας επιχειρηματίας απασχολούσε τον εαυτό του με τέτοιου είδους παράπλευρες ενασχολήσεις.
Σώπασα λοιπόν για λίγο, σκεπτόμενος τα παραπάνω κι αφού αυτός δεν άκουγε να του απευθύνω άλλες ερωτήσεις, με κάλεσε να τον ακολουθήσω στα ενδότερα της επιχείρησης του.
Μου έκανε εντύπωση όμως το γεγονός ότι εκτός από αυτόν, ούτε έξω αλλά ούτε και μέσα είδα να υπάρχει άλλος άνθρωπος, γι’ αυτό και την ώρα που προθυμοποιήθηκε να μου κάνει καφέ, τον ρώτησα πάλι να μου πει, που βρισκόταν το εργατικό προσωπικό, έτσι για να πάρω περισσότερες πληροφορίες.
– Δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη εργατικού προσωπικού, αφού αυτή η μονάδα είναι πρότυπη. Και λέγεται έτσι, γιατί όλα μέσα σ’ αυτήν γίνονται μόνα τους. Μόνα τους τρώνε τα κουνέλια. Μόνα τους πίνουν νερό και μόνα τους καθαρίζονται.
– Και μόνα τους σφάζονται είπα εγώ αυθόρμητα.
– Όχι είπε αυτός και πάλι γελώντας με τον αυθορμητισμό μου. Δεν σφάζονται εδώ. Όταν όμως θα γίνουν έτοιμα γι’ αυτόν τον σκοπό, τότε θα έρθουν να τα πάρουν οι φορείς κι αυτοί θα τα σφάξουν στα σφαγεία τους.
Μια και ήρθες όμως μέχρις εδώ, έλα να σου δείξω και το πως είναι οι εγκαταστάσεις μας από μέσα, ώστε να έχεις μια πλήρη γνώμη για την επιχείρηση μου.
Τον ακολούθησα λοιπόν κι όπως μου το έλεγε έτσι και γινόταν εκεί. Για όλες τις δουλειές, υπήρχαν ειδικά μηχανήματα κι ως εκ τούτου, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου απαραίτητος ο ανθρώπινος παράγοντας στην ζωή των κουνελιών που εξέτρεφε.
Βλέποντας τον όμως να ζει μόνος του ανάμεσα στα κουνέλια του, στα μηχανήματα του, όπως και στους φασιανούς του, εύλογα του έκανα και πάλι ερωτήσεις.
– Καλά. Μόνος σου ζεις εδώ και σ’ αυτήν την μοναξιά; Που βρίσκεται η οικογένεια σου; Ή μήπως δεν έχεις οικογένεια.
Έχω οικογένεια απάντησε αυτός. Μένει όμως στην Αθήνα είπε κι εμένα μου κόπηκαν τα γόνατα.
– Τα Σαββατοκύριακα βέβαια πηγαίνω και τους βλέπω εκεί, αλλά την Δευτέρα παίρνω το αυτοκίνητο μου και πάλι έρχομαι εδώ, στον αγώνα.
– Ποιόν αγώνα του είπα. Αφού όλα γίνονται μόνα τους.
– Ναι. Αλλά κάποιος πρέπει να είναι εδώ και να προσέχει τα κουνέλια.
Πολλές ερωτήσεις του έκανα όμως, κι από τις απαντήσεις που μου έδωσε, μάλλον πίστεψα ότι θα αργούσε πολύ μέχρι να κάνει και την υπόλοιπη επέκταση όπως την αποκάλεσε, γι’ αυτό και σηκώθηκα να φύγω, αφού δεν βρήκα άλλον λόγο συνεργασίας μας μαζί του για το επόμενο διάστημα.
Βλέποντας με να ετοιμάζομαι προς αναχώρηση, μου πέταξε και κάτι ενθαρρυντικό για τον λόγο που τον επισκέφτηκα.
– Όσο για τα υπόλοιπα μηχανήματα, μη στεναχωριέσαι. Πάλι με την δική σας εταιρεία θα τα φέρω.
Μπήκα στο αυτοκίνητο μου λοιπόν και για να με ξεπροβοδίσει αυτός, πάλι κάθισε καβάλα στο άλογο του μέχρι να με οδηγήσει στην καγκελόπορτα του κτήματος του κι αφού την έκλεισε αυτήν πίσω μου όταν βγήκα έξω στον δρόμο, τον χαιρέτησα κι έφυγα από κοντά του.
Για το κλείσιμο της ιστορίας όμως, σας αναφέρω ότι ποτέ ξανά δεν τον συνάντησα, αν και ξαναπέρασα από την πρότυπη μονάδα του μετά από ένα εξάμηνο περίπου, όταν ήρθα και πάλι στην περιοχή της Ξάνθης για τους ίδιους λόγους.
Πήγα και τότε να δω εκείνον τον πρότυπο, αλλά βρήκα την καγκελόπορτα του κλειδωμένη και μάλιστα με διπλές και μεγάλες κλειδαριές, όπως και με διπλές χοντρές αλυσίδες.
Όσα ερωτήματα κι αν είχα εκείνη την στιγμή μέσα μου, μου τα απαντούσε εν μέρει, αλλά και πολύ πρόχειρα, μια επίσης μεγάλη ταμπέλα, την οποία έβλεπα κι αυτήν κρεμασμένη στην ίδια καγκελόπορτα να λέει πολύ απλά προς κάθε ενδιαφερόμενο, ότι η πρότυπη μονάδα κατασχέθηκε από την ΕΤΒΑ.
Κατασχέθηκε δηλαδή από αυτήν, που τόσο πρόχειρα της έδωσε το δάνειο των τριακοσίων εκατομμυρίων δραχμών, αλλά μόνον για την πρώτη φάση.
Απογοητεύτηκα από το αποτέλεσμα όπως καταλαβαίνετε και καθόλου δεν ικανοποιήθηκα από τις λακωνικές εξηγήσεις της ταμπέλας, γι’ αυτό και πήγα να πληροφορηθώ από τους γείτονές του, για το τι συνέβη στον καουμπόι των Αθηνών, αλλά και στα κουνέλια του, όπως και στους φασιανούς του.
Περίλυποι κι αυτοί, απαντούσαν πολύ λακωνικά στα ερωτήματα μου.
– Άσε. Μη ρωτάς καλύτερα. Μεγάλη καταστροφή.
– Και τι θα γίνει τώρα με αυτήν την επένδυση ρε παιδιά;
– Ότι γίνεται και με όλες τις άλλες. Τίποτε. Πάνε στον βρόντο τα λεφτά του κοσμάκη, που τα μοιράζουν οι τραπεζικοί ανεξέλεγκτα, αφού δεν είναι δικά τους. Αν ήταν δικά τους, θα τα εξασφάλιζαν πριν τα δώσουν.
– Μα αυτός έχασε το κτήμα του κι αυτό ήταν αρκετά μεγάλο.
– Ε και; Όσο κι αν κάνει αυτό το κτήμα, που δεν κάνει σχεδόν τίποτε, τι είναι μπροστά στα τριακόσια εκατομμύρια που αυτός δήλωσε ότι ξόδεψε, για όλα αυτά που είδες να υπάρχουν εκεί μέσα;
Οι απαντήσεις που πήρα ήταν λίγες αλλά περιεκτικές. Δεν ήξερα μόνον εγώ λοιπόν για το τι γινόταν τότε. Όλοι το ήξεραν. Αυτοί που μοίραζαν τα χρήματα του κοσμάκη όμως, αλλά και της πατρίδας μας; Δεν ήξεραν τι γινόταν; Πως λοιπόν επέτρεπαν να γίνονται τέτοια έκτροπα; Και για ποιο λόγο έκαναν τους ανήξερους αφού το ήξεραν;
Τις απαντήσεις που χρειάζεστε μπορείτε να τις δώσετε μόνοι σας.
Μιχάλης Αλταλίκης
