Μετά από αυτά που μου είπε η νοσοκόμα, σχετικά με την κατάσταση του αγγειολόγου γιατρού δηλαδή, αμέσως πήγα να τον συναντήσω στο γραφείο των ιατρών, όπως η ίδια άλλωστε μου σύστησε να κάνω, αφού είχε φύγει πια αυτός από το εξεταστήριό του.
Πριν πάω εκεί όμως, πέρασα από το σαλόνι του νοσοκομείου πρώτα, ώστε να πω και στην γυναίκα μου αυτό θα έκανα, αφού κι αυτή με περίμενε καθισμένη στο σαλόνι του νοσοκομείου, βογκώντας ακόμη από τον πόνο που της προκαλούσαν οι πληγές της.
Της ανάφερα λοιπόν τον σκοπό μου κι όπως το έβλεπα λογικό, της είπα να με περιμένει εκεί που καθόταν κι αν μπορούσε, να έκανε λίγη υπομονή ακόμη μέχρι να επιστρέψω από τον γιατρό.
Καλύτερα να έρθω μαζί σου είπε αυτή, οπότε, μαζί ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο κι έξω από το γραφείο των ιατρών στάθηκε μέχρι να μπω εγώ πρώτα μέσα, προκειμένου να συστηθώ πρωτίστως στον γιατρό, αφού συστημένος από τους μοναχούς πήγαινα να τον βρω, όπως και να του εξηγήσω καθώς έπρεπε τον λόγο της συστημένης επίσκεψής μας.
Βλοσυρός μου φάνηκε όταν μπήκα στο γραφείο του, αλλά δικαιολογώντας την κατάστασή του, παράβλεψα την στάση του. Του ανάφερα ωστόσο το όνομά μου όπως και τα ονόματα των μοναχών γιατρών που με έστειλαν να τον βρω και μετά από αυτό, θέλησα να του εξηγήσω και τον λόγο που έφτασα στο γραφείο του, δείχνοντάς του παράλληλα και τον φάκελο που είχα μαζί μου, μέσα στον οποίο ήταν όλα τα πεπραγμένα από νοσοκομειακούς και μη γιατρούς κι αφορούσαν το ιστορικό των πληγών της γυναίκας μου, τα οποία κι αυτός έπρεπε να μελετήσει έστω και για λίγο πριν κάνει, ή μας πει οτιδήποτε που να αφορά το θέμα μας.
Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν μου επέτρεψε να ολοκληρώσω, γιατί με νευρικές κινήσεις του χεριού του ζήτησε να του δώσω τον φάκελο που κρατούσα κι επίσης νευρικά μου έλεγε, να μην λέω πολλά.
Με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε βέβαια, μου άφησε να καταλάβω ότι ήταν αρκετά ενημερωμένος από τους μοναχούς γιατρούς, οπότε, αμίλητος υπάκουσα στην εντολή του. Αλλά και γιατρός είναι έλεγα μέσα μου, οπότε και λίγα να προσέξει από τα αναφερόμενα, πολλά θα καταλάβει.
Για να τον απαλλάξω όμως από τον κόπο να διαβάσει όλο το υλικό του φακέλου, πάλι του πρότεινα να δεχθεί μια συνοπτική αναφορά από αυτά που εγώ τουλάχιστον γνώριζα, δεδομένου ότι αυτά που πρέπει να διαβάσει στα χαρτιά μου ήταν πάρα πολλά, ώστε να ενημερωθεί σωστά πριν πάρει αυτός πλέον κάποια απόφαση, για το τι έπρεπε να κάνει, σχετικά με τις πληγές που θα αντιμετώπιζε.
Παρόλα αυτά λοιπόν, τίποτε δεν μου επέτρεψε να του πω κι από συνεχιζόμενο θυμό θαρρείς, το ίδιο επαναλάμβανε. Δώσε μου τον φάκελο έλεγε με αυστηρό τρόπο πάλι και μη λες πολλά. Κάθισε εκεί στην άκρη και περίμενε χωρίς να μιλάς.
Όπως καταλαβαίνετε, τίποτε δεν μου άφησε να του πω ως ενημέρωση. Ούτε και την χρονική σειρά των ενεργειών μας δηλαδή δεν θέλησε να ακούσει, οπότε, το πρώτο χαρτί που έβλεπε μπροστά του και πάνω από τα υπόλοιπα ανοίγοντας τον φάκελο, ήταν η γνωμάτευση της κλινικής που επισκεφτήκαμε προ ημερών και προσδιόριζε την αγγειίτιδα.
Αυτήν και μόνον βλέποντας λοιπόν, τρελάθηκε θα έλεγα από ιατρικό εγωισμό. Κι αφού έκλεισε νευρικά τον φάκελό μου, μου τον πέταξε στα μούτρα. Πριν καν διαβάσει δηλαδή, έστω και κάτι από αυτά που αναφερόταν παρακάτω, με αρκετό θυμό στην φωνή έλεγε σ’ εμένα.
Γιατί ήρθες εδώ ρε; Στην κλινική να πας κι εκεί να σας κάνουν καλά. Πάτε στις κλινικές κι αφού τα βρείτε μπαστούνια, έρχεστε εδώ μετά και ζητάτε να σας βγάλουμε από το αδιέξοδο. Εκεί λοιπό να πας κι όχι εδώ. Άκουσες; Εκεί να πας.
Ήταν δε τέτοιος ο θυμός του, που ολόκληρος κουνιόταν όταν επανειλημμένα πια μου έλεγε, να φύγεις, να φύγεις, να φύγεις. Είναι αλήθεια, ότι πολύ θύμωσα με την συμπεριφορά του, αλλά κι ανησύχησα μη πάθει κάτι ο άνθρωπος, γιατί η κατάστασή του όπως σας είπα, θύμιζε βαριά παραπληγικό άτομο.
Έκανα πέρα τον δικό μου θυμό λοιπόν και με πολύ προσοχή στον τρόπο μου, πάλι του έδινα τον φάκελο και με πολύ ήπια φωνή μάλιστα του έλεγα, ότι αν έριχνε μια ματιά στο ιστορικό των πεπραγμένων μας, πολύ καθαρά θα έβλεπε εκεί, ότι εγώ τουλάχιστον κανέναν δεν πρόσβαλα. Ούτε τα νοσοκομεία, ούτε και τους γιατρούς τους.
Άνοιξε ξανά σε παρακαλώ τον φάκελο κύριε καθηγητά του έλεγα πάλι και θα δεις εκεί μέσα, ότι την λύση του προβλήματός μας ψάχνοντας, από όλα τα νοσοκομεία της πόλης μας περάσαμε κι από αυτό μάλιστα που εσύ υπηρετείς, δύο φορές κάναμε το ίδιο.
Όσοι γιατροί κι αν είδαν τις πληγές της γυναίκας μου όμως, κανένας δεν έκανε σωστή διάγνωση, με αποτέλεσμα να πονά και να ταλαιπωρείται η γυναίκα μου τρέχοντας από γιατρό σε γιατρό, έναν ολόκληρο χρόνο.
Πρέπει να σου πω δε ακόμη, ότι δεν επισκεφτήκαμε μόνον τα νοσοκομεία, αλλά και πολλούς άλλους ιδιώτες και ιδικούς επί του θέματος γιατρούς δείξαμε τις πληγές μας. Μη βρίσκοντας λύση όμως και σε κλινικές πήγαμε να κάνουμε το ίδιο, αν και σ’ αυτές χωρίς κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Από ανάγκη λοιπόν βρεθήκαμε και στην κλινική που πάνω, πάνω φαίνονται τα στοιχεία της, λόγω της χρονικής σειράς που την επισκεφτήκαμε και τόσο πολύ σε ερέθισε. Οι γιατροί τους όμως, βρήκαν λύση στο πρόβλημά μας κι αυτό ήρθαμε να σας δείξουμε.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί βέβαια όπως μας το πρότειναν, αλλά λόγω του υψηλού κόστους που θα προκαλέσει σ’ εμάς μια τέτοια νοσηλεία, από μόνοι τους μας είπαν ότι θα ήταν προτιμότερο να απευθυνθούμε σε κάποιο νοσοκομείο κι αυτός είναι ο δικός μας λόγος που ήρθαμε να συναντήσουμε εσάς και μάλιστα με την σύσταση των μοναχών γιατρών που γνωρίζεται.
Αυτά δηλαδή του είπα εν συντομία και του είπα τόσα μόνον, όσα απαραιτήτως έπρεπε να ξέρει, αφού ούτε μια ματιά δεν θέλησε να ρίξει από μόνος του στον φάκελο μου.
Ότι κι αν του είπα όμως, τίποτε δεν άκουσε. Όχι μόνον δεν άκουγε αυτά που του έλεγα, αλλά φορτωμένος από πολύ και άρρωστο εγωισμό, δεν σταματούσε να με διώχνει, λες και το νοσοκομείο ήταν δικό του.
Να φύγεις, έλεγε συνεχώς κι αφού πάλι μου πείρε τον φάκελο από τα χέρια, μου τον πέταξε για δεύτερη φορά στα μούτρα. Μετά από αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, γι’ αυτό κι όρμισα κατά πάνω του και έτοιμος ήμουν να του χώσω μερικές στα δικά του μούτρα, ώστε να μάθει επιτέλους να ακούει, αλλά και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος.
Κι ενώ αυτό πήγα να κάνω, τον λογισμό μου άκουγα να με συγκρατεί, λέγοντάς μου ότι ήταν ήδη σακάτης ο γιατρός κι ότι δεν έπρεπε να τον συνορίζομε. Μαζί με τον λογισμό μου όμως και κάποιος άλλος με τραβούσε από τους ώμους κι αυτόν γυρίζοντας να δω, έναν γιατρό με άσπρη μπλούζα άκουγα να μου λέει, ότι δεν έπρεπε να κάνω αυτό που σκέφτηκα, αν και κατανοούσε το δίκαιό μου.
Πίσω μου στεκόταν για την ακρίβεια και τυχαία μπήκε μέσα στο γραφείο όπως είπε, προκειμένου να δει, αν ήθελε κάτι ο σακάτης συνάδελφός του. Κι επειδή άκουσε την στιχομυθία μας, με πολύ καλό τρόπο με έβγαζε έξω από το γραφείο τους, ενώ μου έδινε συγχρόνως στα χέρια και τον πεσμένο στο πάτωμα φάκελό μου.
Μη του δίνεις σημασία έλεγε με ήπιο τρόπο, γιατί σακατεμένος άνθρωπος είναι. Πήγαινε καλύτερα σε άλλο νοσοκομείο να βρεις λύση στο πρόβλημά σου, γιατί εδώ όπως βλέπεις, δεν θα μπορέσεις να το κάνεις.
Αυτά μου είπε στον διάδρομο πια ο γιατρός κι ανοίγοντας πάλι την πόρτα του γραφείου τους, μπήκε μέσα να συμπαρασταθεί στον οξύθυμο συνάδελφό του. Εγώ όμως, έμεινα εκεί έξω να σκέφτομαι, τί να κάνω και τί να πω στην γυναίκα μου που όλα τα άκουσε και όλα τα είδε κι αποτέλεσμα, πάλι δεν θα είχε.
Μιχάλης Αλταλίκης
