Και τον Δεσπότη Μεσογαίας υποδέχτηκα μια μέρα στο Αεροδρόμιο με εντολή του γέροντα κι όπως έπρεπε, με το ίδιο πουλμανάκι πήγαινα κι αυτόν με την συνοδεία του στο μοναστήρι μας. Κι αφού καθόλου δεν τον ήξερα, με πολύ προσοχή τον μιλούσα καθ’ οδόν, αν και ήταν πολύ απλός ως άνθρωπος.
Το παρουσιαστικό του ήταν τέτοιο μάλιστα που θα περίμενε κανείς να το επιδεικνύει ως Δεσπότης, αλλά η απλότητά του δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο. Πήρα ωστόσο την ευχή του πριν ξεκινήσουμε, αλλά και με το που μπήκαμε στον δρόμο, μου ζήτησε να τους κάνω την χάρη και να πάμε στην Ουρανούπολη μέσω Αρναίας, αν βέβαια δεν ήταν πρόβλημα αυτό για μένα.
Κανένα πρόβλημα δεν είναι Δέσποτα του έλεγα κι από όπου θέλετε θα σας πάω, αφού και ώρα έχουμε στην διάθεσή μας. Άλλωστε, από όπου κι αν πάμε, εγώ μπορώ να κάνω την διαδρομή μας στον ίδιο χρόνο.
Το παρατήρησα είπε αυτός, γιατί και σταθερός είσαι στις κινήσεις σου και γρήγορος είσαι. Πάμε λοιπόν μέσω Αρναίας αφού οι συνοδοί μου το ζήτησαν και θα τα λέμε συγχρόνως. Κι επειδή εσύ από εδώ είσαι, θέλω να μου πεις αν ξέρεις τι έγινε, ή τι συμβαίνει με ένα μικρό μοναστηράκι που βρίσκεται κάπου κοντά στον Άγιο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης.
Δυό γνωστές μου μοναχές ανέλαβαν να το κτίσουν όπως μου είπαν από το τηλέφωνο, τις οποίες είχα για λίγο καιρό στα όρια της μητρόπολής μου και συχνά με επισκεπτόταν εκεί για εξομολόγηση.
Μου είπαν κάποια στιγμή ότι ήθελαν να φύγουν από την περιοχή μου κι ότι σκόπευαν να εγκατασταθούν κάπου στην Μακεδονία. Κι όταν θα ήταν έτοιμες μάλιστα, μου είπαν ότι θα μου έδιναν και το τηλέφωνό τους, ώστε να μιλάμε για όσα τις αφορούσαν.
Μόλις λοιπόν εγκαταστάθηκαν στο νέο τους μοναστήρι όπως μου είπαν από τηλεφώνου, μου έδωσαν και το νούμερό του να το έχω στην διάθεσή μου κι όταν ποτέ έρθεις προς την περιοχή μας μου είπαν, πολύ θα χαρούμε να μας κάνεις μια επίσκεψη.
Μια και βρισκόμαστε λοιπόν στην περιοχή τους, τί λε; Μπορούμε να περάσουμε από εκεί, ή είναι δύσκολο; Αν όχι σήμερα, τουλάχιστον όταν επιστρέψουμε, γιατί πολύ θέλω να μάθω τι κάνουν αυτές, για τον λόγο ότι άκουσα κάποια αρνητικά σχόλια προ καιρού γύρο από τις δραστηριότητες τους.
Δεν ανήκουν σ’ εμένα βέβαια, αλλά να, απορώ με την διάθεσή τους να έρθουν και να εγκατασταθούν σ’ αυτήν ειδικά την περιοχή. Και για το πως συντηρούνται αυτές απορώ είναι αλήθεια. Κι επειδή άκουσα να γίνεται ντόρος και για το πώς και με ποιόν τρόπο απέκτησαν το μοναστηράκι τους, πολύ θα ήθελα να ακούσω τι θα μου πουν κατ’ ιδίαν.
Δέσποτα, ούτε κι εγώ ξέρω πολλά πράγματα γύρο από αυτές τις δυό μοναχές. Από τις ειδήσεις άκουσα κι εγώ να αναφέρεται το όνομα του μοναστηριού τους και τότε μόνον θυμήθηκα, ότι από καιρό πριν έβλεπα γραμμένο αυτό το όνομα πάνω σε μια μικρή ταμπελίτσα κι ένα τόξο πάνω σ’ αυτήν, να δείχνει κάποιες οικοδομικές δραστηριότητες μέσα στο βουνό.
Κι επειδή δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό που κτιζόταν στα δεξιά του βουνού, έτσι όπως αναβαίνουμε από τον Άγιο Βασίλειο στο Πανόραμα, πήγα μια μέρα να δω από κοντά το κτίσμα και να ρωτήσω μάλιστα αν έβρισκα κάποιον εκεί, τι εργοστάσιο θα γινόταν, αφού για τέτοιο υπολόγιζα το κτίσμα.
Δεν μπόρεσα να το πλησιάσω όμως, γιατί δεν μου το επέτρεπε ο στενός και σε κακό χάλι χωματόδρομος που οδηγούσε εκεί. Κι επειδή δεν είδα να υπάρχει κάποια εργασιακή κίνηση εκεί από ανθρώπους, επέστρεψα, με την σκέψη να επαναλάβω την επίσκεψη μου όταν έβλεπα κάτι νεότερο.
Το ξέχασα όμως, οπότε, όταν άκουσα από τις ειδήσεις να γίνεται λόγος για τις εν λόγω μοναχές και το μοναστήρι τους, τότε μόνον είπα κι εγώ, μα τί μοναστήρι θα γίνει εκεί και μάλιστα από δυό μοναχές, αφού εύκολα κι ανέξοδα θα μπορούσαν να ενταχθούν σε κάποιο από τα ήδη υπάρχοντα.
Οπότε, Δέσποτα, ξέρω που βρίσκεται το μοναστήρι τους κι όταν με το καλό επιστρέψουμε από το Άγιο Όρος, να έρθουμε από την πλευρά του Σταυρού, ώστε ανεβαίνοντας προς το Πανόραμα μετά κι από εκεί προς το Αεροδρόμιο κατευθυνόμενοι, μπορούμε να πάμε αν θέλετε κι αν ο δρόμος μας το επιτρέψει, γιατί χωματόδρομος είναι όπως σας είπα και δεν ξέρω αν τον έχουν κάνει ή είναι ακόμη έτσι όπως τον θυμάμαι.
Σπάνια χρησιμοποιώ αυτόν τον δρόμο, γι’ αυτό και δεν ξέρω να σας πω τώρα, σε ποια φάση βρίσκονται. Πριν από καιρό που πέρασα κάπως βιαστικά από εκεί, είδα ότι στην φάση της τοιχοποιίας βρίσκονται ως προς την κατασκευή τους.
Από όσα μπόρεσα να δω από μακριά πάντως, για αρκετά μεγάλες εγκαταστάσεις τις υπολόγισα. Το τι θα κάνουν αυτές όμως εκεί, δεν ξέρω να σας πω.
Καλά τα είπες κύριε Μιχάλη και περισσότερα δεν περίμενα να ακούσω. Όπως είπες όμως, επιστρέφοντας από το Άγιο Όρος, θα πάμε από την άλλη πλευρά και θα κάνουμε μια στάση εκεί, ώστε να δούμε από κοντά τι επιτέλους κάνουν αυτές οι μοναχές. Θα τις καλέσω όμως τώρα και θα τις αναφέρω το πρόγραμμά μου.
Κι αφού τις κάλεσε, τις έλεγε από το κινητό, ότι την επομένη το μεσημέρι θα περάσει με την συνοδεία του από το μοναστήρι τους κι ότι θα μείνει για λίγο μαζί τους και για ένα καφέ μόνον κι αφού τις δει, θα φύγει για το Αεροδρόμιο. Θα σας περιμένουμε είπαν οι μοναχές κι έτσι συνεχίσαμε εμείς το ταξίδι μας.
Λίγο ακόμη θέλαμε να φτάσουμε στην Αρναία και οι συνοδοί του, επανέλαβαν το αίτημά τους προς τον Δεσπότη. Μα αφού σας το υποσχέθηκα βρε πατέρες τους έλεγε. Θα κάνουμε μια στάση για έναν καφέ και μετά συνεχίζουμε, αν βέβαια δεν έχει αντίρρηση ο κύριος Μιχάλης.
Δεν έχω καμιά αντίρρηση Δέσποτα του είπα και μόλις μπήκαμε στη μικρή πλατεία, στάθμευσα μπροστά από μια καφετέρια. Κατέβηκαν οι συνοδοί του από το αυτοκίνητο, αλλά επειδή ούτε εγώ ήθελα να πιω καφέ κι ο Δεσπότης ποτέ δεν έπινε όπως έλεγε, μείναμε στην θέση μας να τους περιμένουμε.
Μετά από λίγο όμως, κάτι πρόσθεσε ο Δεσπότης. Μια και δεν καταβαίνουμε εμείς κύριε Μιχάλη, θα σου ζητήσω να κάνεις χρέη Διάκου σήμερα. Τους είδες που κατέβηκαν βιαστικά για έναν καφέ; Όχι μόνον καφέ θα πιουν, αλλά και τυρόπιτες θα πάρουν κι αφού είσαι κι εσύ μαζί μας και σ’ εσένα θα φέρουν μία.
Μα δεν θέλω του έλεγα αυθόρμητα. Θέλεις δεν θέλεις θα σου φέρουν αυτοί, όπως θα φέρουν και σ’ εμένα. Εγώ βέβαια, ούτε καφέ πίνω πλέον λόγω υγείας, αλλά ούτε και το τυρί έφαγα ποτέ στην ζωή μου.
Αυτό ιδικά, από μικρό παιδί το αποστρέφομαι χωρίς να ξέρω τον λόγο. Γι’ αυτό λοιπόν, ποτέ μου δεν το δοκίμασα και ούτε σκέφτηκα ποτέ να το δοκιμάσω. Ξέρουν το πρόβλημά μου οι ιερείς μου, αλλά από μια περίεργη συνήθεια, συνεχώς μου φέρνουν τυρόπιτες, ενώ ξέρουν ότι δεν θα τις φάω. Και τώρα θα μου φέρουν και μάλιστα δύο.
Γι αυτό δηλαδή σου είπα πριν, ότι από σήμερα θα κάνεις χρέη διάκου. Ότι φέρνουν σ’ εμένα, θα τα τρως εσύ, αφού εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Κανόνισε λοιπόν έτσι το στομάχι σου, ώστε να αντέχει το φαγητό, γιατί εγώ τίποτε σχεδόν δεν κάνει να φάω. Όλοι το ξέρουν, αλλά κι όλοι μου φέρνουν πράγματα, που ποτέ μου δεν έβαλα στο στόμα μου.
Κόβοντας τον λόγο του ο Δεσπότης, εγώ του έλεγα στην συνέχεια, ότι ποτέ μου δεν τρώω πρωινό κι όταν μάλιστα βρίσκομαι στο μοναστήρι, πολύ δυσκολεύομαι να ακολουθήσω το πρόγραμμα των πατέρων, γιατί αυτοί όπως είναι γνωστό, τρώνε κανονικό φαγητό στις οκτώ το πρωί.
Επίτηδες του το είπα αυτό βέβαια, μήπως και γλύτωνα από την υποχρέωση που μου προέκυψε, αλλά δεν έπιασε, γιατί δευτερολόγησε ο Δεσπότης. Το ξέρω, το ξέρω, έλεγε. Όσο θα είσαι μαζί μας όμως, θα κάνεις χρέη διάκου όπως είπαμε, γι’ αυτό κι ετοιμάσου τώρα να φας τρείς τυρόπιτες. Μια που θα φέρουν για σ’ εσένα και δύο που θα φέρουν σ’ εμένα.
Μα αφού ξέρουν το πρόβλημά σας Δέσποτα, γιατί το κάνουν; Κι εγώ το ρωτώ βρε παιδί μου, αλλά ποτέ δεν παίρνω μια σωστή απάντηση. Όλο και κάποια δικαιολογία τους μπαίνει μπροστά κι έτσι, με αναγκάζουν να τους ανταποδίδω την προσφορά. Να την φάτε εσείς αφού σας αρέσει η πίτα με τα τυριά. Ούτε κι αυτήν με τα σπανάκια μπορώ να δοκιμάσω, γιατί με ταράζει από πόνους η χολή μου μετά.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τον λόγο του όμως ο Δεσπότης και ήρθαν περιχαρείς οι ιερείς της συνοδείας του να του δώσουν από το παράθυρο, δύο σακουλάκια με τυρόπιτες να κρατά. Ένα για τον ίδιο κι ένα για μένα, όπως του το διευκρίνισαν.
Κι ενώ του τα έδιναν, του έλεγαν με πολύ ενθουσιασμό, ότι εκείνη την ώρα τις έβγαλαν από τον φούρνο και ότι μοσχοβολούσαν οι τυρόπιτες. Δοκιμάστε Δέσποτα του έλεγαν για πολλοστή φορά.
Γυρίζοντας αυτός προς το μέρος μου, έλεγε με νόημα. Είδες; Τι σου έλεγα; Εγώ δεν τρώω τυρί κι αυτοί μου έφεραν δύο τυρόπιτες. Πάρε λοιπόν την δική σου, πάρε και τις δικές μου και κανόνισε να τις φας και τις τρείς. Σιγά, σιγά όμως, γιατί πράγματι καίνε.
Απευθυνόμενος και προς τους συνοδούς του, τους έλεγε το αυτονόητο. Γιατί μου φέρατε δυό τυρόπιτες, αφού όπως ξέρεται εγώ δεν μπορώ να φάω ούτε μία, αλλά και το τυρί δεν μπορώ να μυρίσω; Τρώγοντας αυτοί τις δικές τους, έλεγαν κάτι σαν απάντηση. Μόνοι μας θα τρώγαμε Δέσποτα;
Βλέποντας ο Δεσπότης να τρώω την δική μου πρώτα, έλεγε πάλι σ’ εμένα. Είδες που σου είπα ότι ποτέ δεν παίρνω μια σωστή απάντηση; Για να μην τρων μόνοι τους αυτοί, έφεραν και σ’ εμένα δυό τυρόπιτες.
Δεν πειράζει Δέσποτα του είπα κι έβαλα μπροστά την μηχανή. Πάμε να φύγουμε έλεγε κι αυτός κι εγώ θα σου δίνω μία, μία τις υπόλοιπες. Έως ότου φτάσουμε στην Ουρανούπολη, πιστεύω να καταφέρεις να φας και τις τρείς.
Κι ενώ μου έδινε την δεύτερη μετά από λίγο, μου έλεγε κάτι που πρώτη μου φορά το άκουσα. Σ’ αυτήν την ζωή παιδί μου, δυό περνούν καλά. Ο διάκος κι ο γάτος. Ότι περισσεύει από το φαγητό των ανθρώπων, το τρώει ο γάτος του σπιτιού όπως ξέρεις. Αλά κι ότι δεν μπορεί να φάει ο Δεσπότης, λόγω υγείας και ηλικίας, το τρώει ο διάκος, αφού αυτός και νέος συνήθως είναι και κανένα πρόβλημα υγείας δεν τον ενοχλεί. Κατάλαβες τώρα κύριε Μιχάλη, γιατί μόνον αυτοί οι δυό περνούν καλά, σ’ αυτήν την ζωή;
Κατάλαβα Δέσποτα του έλεγα, αλλά και πρέπει να πω ότι πολλές είναι οι τρείς τυρόπιτες. Αφού κάνεις χρέη διάκου όμως, θα κάνεις υπομονή κι όταν φτάσουμε στο μοναστήρι δίπλα μου θέλω να είσαι, γιατί κι εκεί το ίδιο θα μας κάνουν, αν και ξέρουν το πρόβλημά μου.
Δεν πολύ πίστεψα βέβαια αυτό που μου είπε, αλλά κι όταν φτάσαμε στο μοναστήρι, τους παρέλαβαν οι πατέρες κι επειδή είχε περάσει η ώρα και οι πατέρες ήδη είχαν φάει, πήγαν τον Δεσπότη με την συνοδεία του κάπου ιδιαίτερα για φαγητό, οπότε, δεν ήμουν εκεί να δω τι του έβαλαν στο πιάτο.
Την επομένη το πρωί όμως κι όταν τελείωσε η λειτουργία, όλοι μαζί καθίσαμε στην τράπεζα όπως την αποκαλούν οι πατέρες κι όπως έπρεπε καθίσαμε να φάμε με την ευχή του Δεσπότη, αυτό που είχε μαγειρεμένο το μοναστήρι.
Λόγω θέσεως και σχέσεως όμως ο Δεσπότης, στην Δεσποτική θέση του έδειξαν οι πατέρες να καθίσει κι όπως επιβάλλεται από πλευράς τάξεως, δίπλα του κάθισε κι ο γέροντάς μας. Εγώ βέβαια καθόμουν κάπως παράπλευρα και σε ένα διπλανό τραπέζι μαζί με άλλους οκτώ καλεσμένους.
Από εκεί λοιπόν τον είδα να μου δείχνει, το ψάρι που του έβαλαν μπροστά του, το πιατάκι με το τυρί δίπλα, όπως και μια μεγάλη τυρόπιτα να τα συνοδεύει, μαζί με το γλυκό, τα φρούτα και την σαλάτα έτοιμη.
Τώρα κι εσύ Δέσποτα θα αναγκαστείς να φας αυτά που δεν θέλεις έλεγα στον εαυτό μου, αλλά αυτός, δεν άπλωνε το χέρι του. Είδα τον μάγειρα όμως να πλησιάζει στο τραπέζι του μετά από λίγο και να του αφήνει ένα πιάτο με βραστά κολοκυθάκια. Τότε μόνον έπιασε κι αυτός το πιρούνι του, κι άρχισε να τρώει μαζί με τους υπόλοιπους.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε από το μοναστήρι, μπήκαμε στο καράβι κι όπως το συμφωνήσαμε βγαίνοντας στην Ουρανούπολη, από την πλευρά του Σταυρού κάναμε την επιστροφή μας. Στην διασταύρωση του Αγίου Βασιλείου κάναμε αριστερά και μετά από λίγο, έδειχνα στον Δεσπότη το μοναστήρι που ήθελε να επισκεφτεί.
Από εκεί λοιπόν κάλεσε τις μοναχές να τις ενημερώσει για την άφιξή μας και μόλις είδαμε τον χωματόδρομο αρκετά τακτοποιημένο πια, κάναμε δεξιά και στην είσοδό τους μας περίμεναν οι δυό μοναχές, όπου χαρούμενες υποδέχτηκαν τον Δεσπότη.
Το κτίσμα ήταν πολύ μεγάλο βέβαια κι όταν μας πέρασαν σε κάποιον χώρο υποδοχής στο εσωτερικό του, πήγαν οι μοναχές να μας φέρουν ένα κέρασμα όπως είπαν, όσο κι αν τις έλεγε ο Δεσπότης ότι τίποτε δεν θέλαμε.
Μέχρι να επιστρέψουν αυτές όμως, έσκυψε προς το αυτί μου ο Δεσπότης και μου είπε να φέρω ένα γύρο τον εξωτερικό χώρο τους, για να δω εκ μέρους του τι χώροι ήταν αυτοί, πόσοι ήταν, γιατί και σ’ αυτόν φάνηκαν πολύ μεγάλοι για δυό μοναχές μόνον.
Πήγα βέβαια κι όταν επέστρεψα, του είπα ότι και για είκοσι μοναχές θα ήταν μεγάλος ο χώρος που ετοίμαζαν. Απορώ μαζί τους είπε αυτός κι όπως έπρεπε περιμέναμε τις μοναχές. Άργησαν να φανούν είναι αλήθεια, αλλά κι όταν ήρθαν, δυό ταψιά με πίτες μας έφεραν μαζί με τους καφέδες.
Μια τυρόπιτα δηλαδή και μια σπανακοτυρόπιτα. Τις έβλεπε ο Δεσπότης και με το δίκαιό του έλεγε στις μοναχές. Από πότε βρε κορίτσια τρώω εγώ τυρόπιτες και δεν το ξέρω; Κάτι έπρεπε να σας προσφέρουμε έλεγαν αυτές χαμογελώντας κι αμέσως αποτραβήχτηκαν, με το σκεπτικό να μας αφήσουν μόνους.
Γυρίζοντας προς το μέρος μου, πάλι έλεγε κάτι για τις υποχρεώσεις του διάκου. Μέχρι να μας πας στο αεροδρόμιο, δεν έχεις άλλη επιλογή. Θα είσαι διάκος. Από εκεί και μετά, είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις. Τώρα όμως, κάνε το χρέος σου, γιατί κι αυτές από αγάπη προς τον Δεσπότη έκαναν αυτές τις πίτες.
Έφαγα για να κάνω το χρέος μου, όπως και οι συνοδοί του Δεσπότη κι αφού κάλεσαν τις μοναχές και τίποτε δεν θέλησαν να του πουν κατ’ ιδίαν, τις ευχαρίστησε και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Αποχαιρετώντας κι εμένα εκεί, έλεγε χαριτολογώντας, ότι αισίως ανταπεξήλθα τον ρόλο του διάκου.
Μιχάλης Αλταλίκης
