Εν τω μεταξύ και στο ίδιο χρονικό διάστημα των δύο ετών που ενεργά συνέβαλα εγώ στην προσαρμογή της γυναίκας μου στην νέα της ζωή, βρέθηκα να παλεύω συγχρόνως, όχι μόνον με τα προβλήματα που εμπόδιζαν την εν λόγω προσπάθεια μου, αλλά και με τα προβλήματα που προκαλούσε με την άγνοια του και τον εγωισμό του, ο από το πουθενά φυτευτός διευθυντής στην εταιρεία που εργαζόμουν.
Όπως σας το ανάφερα κι αυτό σε προηγούμενη φάση της αφήγησης μου, οικοδόμησε μια αποθήκη αυτός με τις ευλογίες βέβαια της κεντρικής μας διοίκησης, αλλά και συμβουλευόμενος τον εαυτό του μόνον. Κι αφού την εγκαινίασε πριν από καιρό στον βιομηχανικό χώρο της περιοχής μας και αρκετά έξω από την πόλη μας, μας υποχρέωσε στην συνέχεια να πάμε και τα γραφεία μας εκεί.
Μετακομίσαμε βέβαια αφού δεν γινόταν διαφορετικά κι όπως έπρεπε, βολευτήκαμε στα γραφεία των νέων μας εγκαταστάσεων, οι οποίες όμως περιελάμβαναν πλέον και μια μεγάλη αποθήκη, εντός της οποίας είχε προβλεφτεί από τον εμπνευστή της, να αποθηκεύουμε μεν τα εισαγόμενα προϊόντα, αλλά και να τα παραδίδουμε εκτελωνισμένα στους αποδέκτες τους ως μεταφορείς.
Ήταν κάτι καινούριο αυτή η καινοτομία για τα μέχρι τότε εμπορικά δρώμενα, δεδομένου ότι αυτή η υποχρέωση της παράδοσης δηλαδή εκτελωνισμένων εμπορευμάτων, καλυπτόταν κι επαρκώς μάλιστα από της αποθήκες του λιμένος και μόνον με την συμμετοχή των τελωνιακών υπηρεσιών φυσικά και προπαντός, σε καμιά περίπτωση από ιδιωτικούς χώρους και φορείς.
Το ήξερε βέβαια αυτό ο διευθυντής μας, αλλά αδιαφορώντας γι’ αυτήν την πραγματικότητα, επιχείρησε να ανατρέψει τα γνωστά εφαρμόσιμα και να εφαρμόσει πολύ πρόωρα τα άγνωστα και πιθανά μάλλον αναμενόμενα.
Είχε δε μαζί με αυτά και την φαεινή ιδέα, να βγει στην αγορά και να αρχίσει να πουλά τους χώρους της αποθήκης που έκτισε, σε όσους από τους πελάτες μας και μη ανήκαν στο εισαγωγικό εμπόριο και πιθανόν την χρειαζόταν, για τις επαγγελματικές τους ανάγκες.
Σε άλλη περίπτωση κι όταν τα πράγματα πλησίαζαν προς το να γίνουν επιβαλλόμενες αυτού του είδους οι αποθήκες, θα λέγαμε ότι καλά έκανε και σκέφτηκε να κάνει την δική μας, λίγο πριν υποχρεωθούν και οι ανταγωνιστές μας να τις κάνουν, με στόχο να βρεθούμε μπροστά από αυτούς.
Ο χρόνος όμως που επέλεξε να κάνει την δική μας, φανταζόμενος την χρησιμότητά της, δεν ήταν καθόλου κατάλληλος, για τον λόγο ότι ήταν στο πρόγραμμα να μπούμε κάποια στιγμή στην ΕΟΚ κι ως εκ τούτου, θα μπαίναμε και στην λογική του να διαθέτουμε ως μεταφορείς, εκτελωνισμένα τα εμπορεύματα των πελατών μας στην αποθήκη μας και με εγγυημένη μάλιστα την υποχρέωσή μας, να εισπράττουμε και την αξία των εμπορευμάτων τους σε όποιον κι αν τα παραδίδαμε.
Αυτό ακριβώς το πακέτο υπηρεσιών δηλαδή θα υποστήριζε μελλοντικά η ύπαρξη της αποθήκης μας, αλλά η συγκεκριμένη ιδέα υπηρεσιών, μόνον στην ΕΟΚ εφαρμοζόταν τότε. Εμείς όμως ως χώρα, δεν ανήκαμε ακόμη στις τάξεις της, οπότε, ούτε ως χώρα, αλλά ούτε κι ως ιδιώτες μεταφορείς μπορούσαμε να εφαρμόσουμε τελωνιακές διαδικασίες στην αποθήκη μας.
Από την ώρα που την αποκτήσαμε όμως, θέλοντας και μη, ανακοινώσαμε καθώς έπρεπε την ύπαρξή της στους πελάτες μας κι όχι μόνον, όπως και τους λόγους για τους οποίους την κάναμε στο συγκεκριμένο σημείο, καθώς και τους λόγους για τους οποίους θα ήταν χρήσιμη αυτή στις μελλοντικές τους επαγγελματικές δραστηριότητες.
Σκεφτόμενοι κι αυτοί τα πιθανά οφέλη από μια τέτοια καινοτόμα λύση, ενέκριναν την κίνησή μας μεν κι όντως ως χρήσιμη την ονομάτιζαν, αλλά βλέποντας κι ότι βρισκόμασταν πολύ μακριά ακόμη από την εφαρμογή μιας τέτοιας χρήσης, έλεγαν και με το δίκαιό τους, ότι θα είναι χρήσιμη αυτή, αλλά τότε μόνον κι όταν εκ των πραγμάτων υποχρεωθούμε να την χρησιμοποιήσουμε.
Πολλοί δε εξ αυτών, έχοντας πείρα από την χρίση τέτοιων αποθηκών στο εξωτερικό, χαιρέτησαν την κίνησή μας και μάλιστα πολύ πριν ακόμη μεταφερθούμε στους χώρους της, δεδομένου ότι κι αυτοί θα ήθελαν να βρεθούν προετοιμασμένοι, αλλά υπολόγιζαν συγχρόνως κι ότι δεν ήταν ακόμη κατάλληλος ο χρόνος για κάτι τέτοιο. Μας ενθάρρυναν μεν, αλλά και τίποτε δεν έκαναν για την χρήση της, αφού από πουθενά δεν υποχρεωνόταν να το κάνουν.
Το χειρότερο όμως για την αποθήκη μας, όπως και για την μετακόμισή μας άλλωστε στους χώρους της, δεν ήταν ότι έγινε πρόωρα και σε πολύ απομακρυσμένο σημείο από το κέντρο της πόλης μας, αλλά ότι ο εν λόγο διευθυντής μας, άσχετος καθώς ήταν από την δουλειά μας, την έκανε σύμφωνα με τους προσωπικούς του εγωιστικούς υπολογισμούς.
Άσχετοι όμως θα λέγαμε και οι της γενικής μας διεύθυνσης διευθυντές, καθώς το απέδειξαν αυτό με τις ενέργειές τους, έδωσαν μεν την άδεια στον δικό μας διευθυντή να οικοδομήσει την αποθήκη που ονειρεύτηκε, αλλά δεν του έδωσαν συγκεκριμένα σχέδια καθώς θα έπρεπε, προκειμένου να την οικοδομήσει σύμφωνα με την δομή που ο λόγος της χρήσης της θα το επέβαλε.
Εκτός αυτού, ούτε και την τοποθέτησή της σε χώρο που αυτοί πρώτα έπρεπε να επιλέξουν με πολύ προσοχή του υπέδειξαν ως ποιο έμπειροι, όπως και δεν του έδωσαν έτοιμα σχέδια να αντιγράψει τουλάχιστον μια αποθήκη, από παρόμοιες που υπήρχαν στις εγκαταστάσεις μας της Γερμανίας, ή της Ελβετίας για παράδειγμα.
Ελεύθερος λοιπόν κι αυτός από συγκεκριμένες οδηγίες, έκανε την αποθήκη μας, όπου κι όπως του κατέβηκε θα λέγαμε. Και την έκανε τότε, που αυτός έκρινε ότι ήταν καιρός και χρόνος ώριμος να την κάνει. Κι αφού πήγε κι αγόρασε ένα οικόπεδο, είκοσι πέντε χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης μας όπως σας είπα, πήγε μετά στην Ολλανδία κι έφερε από εκεί τα σχέδια μιας Ολλανδέζικης αποθήκης να αντιγράψει.
Αποθήκη ήταν θα πει κάποιος πολύ πρόχειρα, γιατί έπρεπε να γίνει αυτή με κάποια συγκριμένα πρότυπα και τι σημασία είχε, αν ήταν κτισμένη σύμφωνα με τα πρότυπα της Γερμανίας ή της Ολλανδίας;
Σωστά θα γινόταν μια τέτοια παρατήρηση, αν βέβαια βάζαμε μέσα σ’ αυτήν την αποθήκη αχυρόμπαλες ας πούμε, ή αν βάζαμε για λίγες ώρες οποιαδήποτε από τα εμπορεύματα που διακινούσαμε. Εμείς όμως θα κάναμε τελωνιακή διαχείριση σ’ αυτήν και θα διανέμαμε πολλών πελατών μας συγχρόνως τα εμπορεύματα όπου κι αν ήθελαν.
Αυτά μάλιστα θα παρέμεναν και για αρκετό χρονικό διάστημα εντός του χώρου της, πολλά εκ των οποίων βεβαίως και θα αποθηκεύονταν κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες, όπως ήταν αυτές της θερμοκρασίας για παράδειγμα. Δεν έπρεπε λοιπόν να κτιστεί αυτή η εξειδικευμένη αποθήκη, κάτω από αυστηρές προδιαγραφές τελωνιακής φύλαξης ας πούμε;
Η Ολλανδική δομή που μας παρουσίασε αυτός όμως, μπορούσε να εξυπηρετήσει το αυθημερόν διαμετακομιστικό εμπόριο, αφού αυτό ακριβώς έκανε εκεί. Ήταν ποτέ δυνατόν μια τέτοια αποθήκη, να κάλυπτε ανάγκες σαν κι αυτές που σας ανάφερα παραπάνω;
Αφού λοιπόν εμείς είχαμε άλλους λόγους για τους οποίους έπρεπε να διαθέτουμε την δική μας αποθήκη, αυτή σε καμιά περίπτωση και για κανένα λόγο δεν έπρεπε να μοιάζει με αυτήν της Ολλανδίας. Επειδή όμως ο διευθυντής μας ήταν άσχετος με το αντικείμενο μας, δεν μπορούσε παρά να κάνει μια λάθος αποθήκη, η οποία όντως και δεν κάλυπτε καμιά από τις ανάγκες των πιθανών χριστών της, οπότε, δεν μπορούσε να γίνει από κανέναν αποδεκτή.
Αυτός ήταν κι ο λόγος άλλωστε, που ως φανταστικό, ή λάθος αποτέλεσμα αυτή, δεν μπορούσε να φέρει και τα φανταστικά κέρδη που ο διευθυντής μας με χαρτί και μολύβι υπολόγιζε επί μηνών, ελπίζοντας εγωιστικά, ότι και θα τα εισέπραττε.
Φανταζόμενος συν τοις άλλοις, ότι εκτός των πολλαπλάσιων εσόδων, θα εισέπραττε και πολλά εύσημα από τους ανωτέρους του για τα αρκετά εισερχόμενα κέρδη, όπως και για τις επιτυχείς πρωτοβουλίες του όπως νόμιζε, προσπάθησε στην συνέχεια να βρει και τους ενδιαφερόμενους να την διαθέσει από μόνος του, με το κόστος που αυτός υπολόγιζε ως εφικτά αποδεκτό.
Αφού λοιπόν βρήκε αρκετούς από αυτούς που θα ήθελαν ενδεχομένως να την χρησιμοποιήσουν, ήρθε σε επαφή μαζί τους εκείνο το καλοκαίρι κι αφού τους πληροφόρησε εκτενώς για το επίτευγμά του, περίμενε χαρούμενος μετά και την ανταπόκρισή τους.
Δυστυχώς γι’ αυτόν όμως, κανείς από αυτούς που προσέγγισε δεν του απάντησε. Ούτε θετικά δηλαδή, αλλά ούτε και αρνητικά αποτελέσματα έφερε η προσπάθειά του, οπότε, έλεγε σ’ εμένα ένα πρωινό ως υπεύθυνο των πωλήσεών μας.
Θέλω να αναλάβεις την αποθήκη εσύ και να βγεις μάλιστα στην αγορά από εδώ και μετά, μόνον για την πώληση αυτού του μοντέρνου αποθηκευτικού μας χώρου.
Αν απευθυνθείς σ’ αυτούς που εισάγουν τα λευκά είδη, της ηλεκτρικές συσκευές δηλαδή, είμαι σίγουρος ότι θα κάνουμε θραύση στην αγορά κι αυτό θα φέρει σ’ εμάς τόσα έσοδα, που θα μακαρίζουμε αργότερα τον λόγο για τον οποίο κάναμε αυτήν την αποθήκη εδώ, την στιγμή που οι ανταγωνιστές μας βρίσκονται ακόμη πολύ μακριά από τα Ευρωπαϊκά και κοινοτικά δεδομένα.
Εσύ βέβαια όπως ξέρω, είχες αντίρρηση γι’ αυτήν την μετακόμιση, αλλά τώρα θα δεις ότι έκανες λάθος κι ότι όντως θα μας παρακαλούν σε λίγο καιρό οι ενδιαφερόμενοι, για το ποιος από αυτούς θα μπει πρώτος μέσα σ’ αυτήν την ελεγχόμενη αποθήκη.
Γι αυτό το λόγο λοιπόν, πάρε τους καταλόγους σου και επικοινώνησε με όσους από τους εισαγωγής την περιοχής μας, ή της περιοχής της Αθήνας θα βρεις να την διαθέσεις κι όπως είμαι σίγουρος, θα μας φέρεις όχι μόνον σύντομα, αλλά και πολύ καλά αποτελέσματα.
Ήταν γνωστή η αντίρρηση που είχα εγώ, τόσο για τον χρόνο, όσο και για τον χώρο που κάναμε την μετακόμιση μας τότε, δεδομένου ότι φύγαμε πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης μας, αλλά κι από τους χώρους του τελωνείου βέβαια όπως σας είπα στα προηγούμενα και βρεθήκαμε σε χρόνο που δεν έπρεπε, είκοσι χιλιόμετρα μακριά από τους πελάτες μας, πολύ πριν ακόμη βγούμε από εκείνο το παλαιό τελωνειακό καθεστώς, προκειμένου να μπούμε στο νέο μελλοντικά ενδεχομένως και χωρίς να ξέρουμε τον χρόνο που θα κάναμε κάτι τέτοιο.
Εκτός αυτών των συγκεκριμένων αντιρρήσεων μου, ούτε και για τις δυνατότητες της αποθήκης μας ήξερα πολλά, αφού ποτέ δεν ασχολήθηκα με τέτοιο θέμα, δεδομένου ότι ποτέ άλλοτε δεν μας απασχόλησε παρόμοιο πρόβλημα. Αυτό σκεπτόμενος λοιπόν, θέλησα να αποφύγω το ενδεχόμενο να βγω στην αγορά με στόχο να πουλήσω τον χώρο της αποθήκης μας, γι’ αυτό κι έλεγα στον διευθυντή μας.
Αφού εσύ έκανες αυτή την αποθήκη, καλό και λογικό θα ήταν να την πουλήσεις μόνος σου, προκειμένου να αποφύγουμε τα λάθει που τυχόν θα μας προκύψουν κι έτσι, αντί εσόδων, προκαλέσουμε ζημιά από άγνοια.
Εσύ είσαι ο πωλητής, έλεγε αυτός, εσύ να βγεις στην αγορά. Κι αφού δεν είχα άλλη επιλογή, πήρα τους καταλόγους μου κι όπως έπρεπε, έκανα μια δοκιμαστική κρούση στους πελάτες της πόλης μας πρωτίστως, ευχόμενος να μάθω από αυτούς τουλάχιστον, το είδος και το μέγεθος των αναγκών τους και μέσω αυτών, να γνωρίσω κι εγώ, αν η αποθήκη που σκοπεύαμε να τους διαθέσουμε, είχε τις προϋποθέσεις να γίνει αποδεκτή από αυτούς ή όχι, αφού αυτοί θα έπρεπε να πληρώσουν το κόστος της λειτουργίας της.
Εξετάζοντας λοιπόν της ανάγκες τους όπως και το κόστος που μέχρι τότε πλήρωναν αυτοί στις λύσεις που ήδη είχαν, διαπίστωσα ότι η αποθήκη μας ήταν πολύ κοντή σε σχέση με το προβλεπόμενο γι’ αυτόν τον σκοπό ύψος αποθήκης και ως εκ τούτου, εκ των προτέρων παρουσιαζόταν ως μη ανταγωνιστική, αφού η δομή της και μόνον, ανέβαζε κατά πολύ το κόστος αποθήκευσης αντί να το μειώνει.
Εκτός αυτού όμως, διαπίστωσα κι ότι κανείς από αυτούς που θα ήθελαν ενδεχομένως να την χρησιμοποιήσουν, δεν είχε διάθεση να βάλει προς φύλαξη τα εμπορεύματα του, σε μια αποθήκη, η οποία ήταν διαμορφωμένη έτσι, ώστε να διαθέτει περισσότερες από δύο πόρτες στον ίδιο ενιαίο χώρο.
Και ήταν πολύ κακό αυτό, δεδομένου ότι με τις επιπλέον πόρτες, δεν θα μπορούσε κανείς από αυτούς να ελέγξει, ποια από τα εμπορεύματα του έμπαιναν μέσα και ποια από αυτά έβγαιναν έξω από την αποθήκη μας, αφού ούτε λίγο, ούτε πολύ, αυτή διέθετε είκοσι δύο πόρτες και μάλιστα χωρίς τα προβλεπόμενα χωρίσματα ανά πελάτη και αντικείμενο, πράγμα που αποδεδειγμένα έκανε εντελώς ακατάλληλη την αποθήκη που εμείς θέλαμε να τους διαθέσουμε.
Μετά από αυτήν την διαπίστωση, κάλεσα στην πόλη μας από την Αθήνα και τον ιδιοκτήτη μιας πολύ μεγάλης κι εύρωστης εταιρείας, η οποία ακόμη διακινεί πολλά επώνυμα προϊόντα στην αγορά, τον οποίον όπως μου είπε κι ο διευθυντής μας, τον επισκέφτηκε προ καιρού στην Αθήνα για τον ίδιο σκοπό κι όπως μου το επιβεβαίωσε, τον ενημέρωσε για τις δυνατότητες της αποθήκης μας, μόνον που αυτός μέχρι και τότε που αναφέρομαι, δεν του είχε δώσει καμιά απάντηση.
Από όσα είπε σ’ εμένα όμως αυτός από τηλεφώνου, πολύ θα ήθελε η εταιρεία του να έχει τις κεντρικές της αποθήκες στην πόλη μας, γιατί αυτό το ενδεχόμενο θα μείωνε κατά πολύ τα έξοδα διανομής των προϊόντων τους ανά την χώρα κι ότι λόγο του μεγέθους των αναγκών τους, τα τρεις χιλιάδες μέτρα της δικής μας αποθήκης, μάλλον θα ήταν αρκετά μόνον για τις δικές τους ανάγκες, αν βέβαια διέθετε αυτή και την ανάλογη υποδομή, όπως πολύ καλά θυμόταν ότι του υποσχέθηκε ο διευθυντής μας.
Αυτός ήταν κι ο λόγος άλλωστε, που χωρείς καμιά καθυστέρηση, ήρθε αμέσως σχεδόν στην πόλη μας κι όπως ήταν λογικό, πολύ χάρηκα εγώ γιατί τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα θα διέθετα εκείνη την μοντέρνα αποθήκη μας όπως ήθελα κι εγώ να πιστεύω, έστω και μόνον για τις δικές του ανάγκες.
Τον υποδέχτηκα στο προσωπικό μου γραφείο βέβαια όταν έκανε τελικά την εμφάνισή του, αλλά κι αμέσως μπήκε στο θέμα, ενώ μου φανέρωνε το σκεπτικό του. Λόγω των πολλών μου υποχρεώσεων, έλεγε, δεν μπορώ να σου διαθέσω πολύ χρόνο. Πριν πούμε οτιδήποτε λοιπόν γύρο από την αποθήκη σας, θέλω να την δω πρωτίστως. Κι αφού την δω, τότε θα μιλήσουμε και για τα υπόλοιπα που βεβαίως είναι απαραίτητα και για εμένα. Εντάξει;
Εντάξει του απάντησα αφού ήταν λογικό το αίτημά του κι όταν μπήκαμε στην αποθήκη, έλεγε πολύ περιφρονητικά για όσα αντίκριζε. Όταν μου έλεγε ο διευθυντής σας, ότι διαθέτουμε μια σύγχρονη αποθήκη με υποδομή για την διακίνηση τροφίμων και μάλιστα υπό καθεστώς απόλυτου ελέγχου των φυλασσόμενων προϊόντων μας, αυτήν ευνοούσε, ή κάποια άλλη;
Αυτήν έχουμε του έλεγα εγώ, ενώ σκεφτόμουν συγχρόνως το ερώτημά του, δεδομένου ότι ούτε εγώ είχα δει ποτέ μου, πως ήταν οι αντίστοιχες αποθήκες που κι εμείς είχαμε στις δικές μας εγκαταστάσεις της Γερμανίας ή της Ελβετίας όπως σας είπα, για παρόμοιους λόγους χρίσης.
Ήξερα δηλαδή από αναφορές και μόνον, χωρείς να τις έχω δει ποτέ, ότι διαθέταμε τέτοιου είδους αποθήκες στις εγκαταστάσεις μας του εξωτερικού, εντός των οποίων υπήρχε και λειτουργούσε εκτός των άλλων και καθεστώς Τελωνείου, δεδομένου ότι αυτά τα κράτη, είχαν λύσει από πολύ καιρό πριν την μεταξύ τους Τελωνιακή συμμετοχή στο εμπόριό τους.
Εμείς όμως σαν χώρα και στο χρονικό διάστημα που αναφέρομαι, βρισκόμασταν ακόμη στο παλαιό καθεστώς της Τελωνιακής συμμετοχής στο εμπόριό μας κι αυτό δεν επέτρεπε την ύπαρξη Τελωνείου σε κανενός ιδιώτη τις εγκαταστάσεις, εκτός βέβαια από μερικές μόνον βιομηχανίες μεταποίησης προϊόντων.
Αυτά σκεπτόμενος εκείνη την στιγμή, ξαφνιάστηκα όταν δέχτηκα τα εύλογα άλλωστε ερώτημα του καλεσμένου μου, ο οποίος κι έλεγε ενώ με κοιτούσε με απορία. Έχεις δει πως είναι κατασκευασμένες και πως λειτουργούν αυτού του είδους οι αποθήκες στο εξωτερικό; Ξέρεις δηλαδή πως διατίθενται αυτές προς χρήση, για τους λόγο που εσείς με καλέσατε να δω στην δική σας αποθήκη;
Ξέρω πως λειτουργούν του απαντούσα, αλλά δεν τις έχω δει ποτέ μου από κοντά, δεδομένου ότι δεν επισκέφτηκα καμιά από αυτές τις χώρες. Πέστε μου όμως, ώστε να ξέρω κι εγώ. Που υστερούμε εμείς και σε τι διαφέρει η αποθήκη μας, ώστε να καταλάβω τουλάχιστον γιατί πράγμα μιλάμε.
Από όσα βλέπω εδώ φίλε μου, έλεγε αυτός απογοητευμένος, η αποθήκη σας δεν διαθέτει τίποτε από όσα θα έπρεπε να έχει κι επί του προκειμένου, βεβαιωμένο είναι αυτό που σου λέω, ότι πριν απ’ όλα, αυτή η αποθήκη είναι πολύ κοντή.
Έχει δηλαδή πέντε μέτρα ύψος όπως μπορώ να υπολογίζω, ενώ έπρεπε να έχει τουλάχιστο εννιά μέτρα ύψους. Δεν διαθέτει δε, ούτε μια πρίζα μέσα στον ενιαίο χώρο της, όπως πολύ πρόχειρα το παρατηρώ. Εκτός αυτού, δεν διαθέτει ράφια και πουθενά δεν βλέπω να είναι χωρισμένη σε μικρούς χώρους.
Δεν έχει βέβαια ούτε και για δείγμα ένα ψυγείο κι όπως βλέπεις κι εσύ, δεν υπάρχει τελωνειακός χώρος. Είναι λοιπόν δυνατόν, να βάλω εγώ εμπορεύματα μέσα σ’ αυτήν την αποθήκη, αφού δεν θα μπορώ να ελέγξω ούτε τι μπαίνει, ούτε τι βγαίνει από αυτήν; Κι όπως βλέπω, δεν θα μπορέσω, ούτε και να κοιμάμαι ήσυχος γνωρίζοντας, ότι μέσα από αυτές τις είκοσι δύο πόρτες που ανοίγουν από οποιονδήποτε υπάλληλο σας, κάνετε εσείς τις φορτοεκφορτώσεις σας, όχι μόνον για τις δικές μου, αλλά και για τις ανάγκες άλλων πελατών σας, οι οποίοι θα έχουν ενδεχομένως ανάμεσα στα δικά μου και τα δικά τους τελείως διαφορετικά εμπορεύματα.
Βεβαίως και καταλάβαινα την ανησυχία του όπως και τις εύλογες παρατηρήσεις του άλλωστε, αλλά και τι να του έλεγα αφού είχε δίκαιο; Κι αφού κάτι έπρεπε να του πω, του έλεγα με κατανόηση για τους λόγους που τον έκανε να την απορρίπτει από την πρώτη ματιά και μόνον.
Τι να σας πω κύριε; Αυτή είναι η αποθήκη μας κι όπως ακριβώς την βλέπετε. Από όσα μου είπε ο διευθυντής μας όμως, σας ενημέρωσε για την κατάστασή της. Ναι, έλεγε αυτός κάπως νευρικά. Αλλά αν είναι εδώ αυτός, θέλω να τον δω.
Κι αφού αυτό ήθελε, επιστρέψαμε στα γραφεία μας, όπου κι αμέσως τον παρουσίασα στον διευθυντή μας. Πριν ακόμη προλάβει να τον υποδεχθεί αυτός, άρχισε να του αναφέρει ο επισκέπτης μας, μία, μία της ατέλειες που πρόσεξε στην αποθήκη μας, εξαιτίας των οποίων και την έκρινε εντελώς απαράδεκτη ενώ του δήλωνε απερίφραστα, ότι εξαιτίας της προχειρότητάς μας, έχασε αυτός πολύτιμο χρόνο κουβεντιάζοντας μαζί μας, για άσχετα με τις ανάγκες του πράγματα.
Ο κύριος διευθυντής μας όμως, δεν δέχτηκε με τρόπο τις παρατηρήσεις του, οπότε, έφυγε σχεδόν θυμωμένος μαζί μας ο παρ’ ολίγον πελάτης μας.
Φεύγοντας αυτός, έλεγε σ’ εμένα ο δικός μας διευθυντής θυμωμένος. Από αύριο και μετά, να διαθέτεις όλον τον χρόνο σου μόνον για την αποθήκη μας κι αφού γίνεις ένα με αυτήν, να πείσεις τους πελάτες που ξέρεις, ότι πρέπει πάση θυσία να κάνουν χρίση την αποθήκη μας. Αν αποτύχεις όμως, από τώρα σου το λέω αυτό, δεν θα μπορέσεις να είσαι τον επόμενο χρόνο μαζί μας.
Άκουσα την απειλή του, αλλά και με το δίκαιό μου του απαντούσα. Μα? Είναι δυνατόν να αναγκάζουμε τους πελάτες μας να κάνουν πράγματα που γι’ αυτούς είναι επικίνδυνα; Που έμαθες εσύ, ότι αποδίδει αυτή η τεχνική πώλησης; Δεν με ενδιαφέρει τι λες εσύ έλεγε εκείνος χτυπώντας το χέρι στο γραφείο του. Να θυμάσαι όμως καλά αυτό που σου είπα. Ότι αν δεν μου φέρεις πελάτες, τότε δεν θα είσαι μαζί μας τον επόμενο χρόνο.
Με φοβέριζε βλακωδώς αυτός με όσα υπονοούσε, ενώ εμένα με πλήγωνε περισσότερο, το ότι διέθεσα είκοσι ολόκληρα χρόνια από την ζωή μου ως εργαζόμενος σε μια εταιρεία, για να βρεθώ έρμαιο στα χέρια ενός τέτοιου διευθυντού, ο οποίος δεν ήξερε ούτε τι έλεγε, ούτε και τι έκανε.
Κι αφού δεν μπορούσε να παραιτήσει τον εαυτό του για τις βλακείες που έκανε, όπως απέλυσε όλα τα έμπειρα στελέχη μας από τότε που μας εμφανίστηκε ως διευθυντής, εκείνη την ώρα έβαζε κι εμένα στο στόχο του. Βάλθηκε δηλαδή, δεν ξέρω για ποιο λόγο, να διαλύσει την εταιρεία μας απολύοντας κι εμένα, γι’ αυτό και του έλεγα με σιγουριά τα υπόλοιπα για τις ενέργειές του.
Αν κάνεις πως απολύεις κι μένα, όπως έκανες και με τα άλλα στελέχη μας, θα αυτοκτονήσεις την εταιρεία που με την φαντασία σου τρία χρόνια τώρα δήθεν διοικείς, γιατί μετά από την αποχώρηση μου, εκτός των άλλων προβλημάτων που της προκάλεσες, θα την υποχρεώσεις να γίνει εντελώς άγνωστη στον χώρο μας, δεδομένου ότι εμένα με γνωρίζουν ακόμη και οι πέτρες της περιοχής και μάλιστα με το μικρό μου όνομα.
Και με το μεγάλο με γνωρίζουν βέβαια, αφού για είκοσι ολόκληρα χρόνια με το όνομα της εταιρίας που εκπροσωπώ με αποκαλούν. Αν φύγω λοιπόν όπως πολύ εύκολα με απειλείς, δεν θα μπορέσει κανείς πλέον από όσους έχεις εδώ να τους θυμίζει την ύπαρξή της, με την παρουσία του και μόνον όπως κάνω εγώ εδώ και είκοσι χρόνια, αφού τόσα χρόνια περπατώ στους δρόμους της πόλης μας μεταφέροντας το όνομά της.
Και μαζί με αυτό, σημείωσε κι αυτό που θα σου πω τώρα, ώστε κι εσύ να το θυμάσαι. Από την ημέρα που θα με απολύσεις, την ίδια μέρα στον επόμενο χρόνο δεν θα υπάρχει αυτή η εταιρεία, για να μπορείς εσύ να παριστάνεις τον διευθυντή.
Γελούσε αυτός με όσα άκουγε να του λέω, οπότε, θυμωμένος πια μαζί του, του πρόσθεσα κάτι ακόμη σαν υστερόγραφο πριν φύγω από το γραφείο του. Πρόσεχε λοιπόν με όσα εφαρμόζεις φανταζόμενος, γιατί με τις φαντασίες σου, τίποτε καλό δεν θα καταφέρεις.
Θύμωσα λοιπόν και θύμωσα πολύ μαζί του τότε για όσα άκουσα να με απειλεί, αλλά δεν έμεινα και με σταυρωμένα χέρια. Έτρεξα πίσω από την εντολή που μου έδωσε και βεβαίως προσπάθησα να πουλήσω τον χώρο της αποθήκης μας, όπως εμείς θέλαμε να την παρουσιάζουμε στους ενδιαφερόμενους.
Και το έκανα με πολύ καλή διάθεση ομολογουμένως, δεδομένου ότι πραγματικά ήθελα να ορθοποδήσει η εταιρεία μας, εφόσον δεν είχα βρει ακόμη, που αλλού θα μπορούσα να απορροφηθώ ως εργαζόμενος, αν αυτή βούλιαζε. Αυτό δε, από μακριά πια φαινόταν ότι θα γινόταν κι από μέρα σε μέρα το περίμενα αν και δεν το ευχόμουν.
Ότι κι αν έκανα όμως, όσα κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα με τίποτε να ανατρέψω την κατάσταση, γιατί όπως εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε, η αποθήκη μας ήταν όντως ακατάλληλη για τον λόγο που εμείς την διαθέταμε στους φορείς που απευθυνόμασταν κι αυτός ήταν ο λόγος που κανείς από αυτούς δεν ήθελε να την χρησιμοποιήσει, αλλά κι εκτός χρόνου και τόπου την διαθέταμε όπως σας είπα.
Μαζί με αυτά δε, χάσαμε και την καθημερινότητα, αφού κανείς ποια από τους πελάτες μας δεν ήθελε να διαθέτει δύο ώρες από την δουλειά του και να κάνει πενήντα χιλιόμετρα δρόμο, προκειμένου να συναλλαγεί μαζί μας, αφού εντελώς δίπλα του βρισκόταν όλοι οι ανταγωνιστές μας και μάλιστα ανέξοδα γι’ αυτούς.
Για την ιστορία πάντως, σας αναφέρω ότι όλα μαζί αυτά τότε, συνετέλεσαν ώστε να χάσει εκείνη η εύρωστη εταιρεία, όχι μόνον τις δουλειές της, αλλά και την ίδια της την ύπαρξη, αφού πουλήθηκε μετά από ένα εξάμηνο κι όχι μετά από ένα χρόνο όπως έλεγα θυμωμένος στον άσχετο διευθυντή μας.
Την αγόρασε μια μικρή εταιρεία για την ακρίβεια, η οποία έχοντας δικό της προσωπικό, απέλυσε όλους τους πρώην συναδέλφους μου, όπως και τον διευθυντή μας άλλωστε, ο οποίος μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που του έγινε, δεν έλεγε να φύγει από το γραφείο του.
Για να τον διώξουν λοιπόν από την θέση του οι νέοι ιδιοκτήτες, αναγκάστηκαν να το κάνουν με την βοήθεια της αστυνομίας που κάλεσαν. Ανυπάκουος όμως αυτός, υποχρέωσε τους αστυνομικούς να τον βγάλουν από το πρώην γραφείο του σηκωτό και μάλιστα μαζί με την διευθυντική του καρέκλα.
Μιχάλης Αλταλίκης